Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 12/04/2023
Τέτοιες μέρες, χρόνια τώρα, στα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ δίνουν και παίρνουν οι αναφορές σε προσωπικούς ή συλλογικούς «Γολγοθάδες». Tην τελευταία δεκαετία των κρίσεων, αλλά και ιδίως της πανδημίας με τα περιοριστικά μέτρα, η επίκληση των «Παθών του Ιησού» περίσσεψε. Ο μοναχικός άνθρωπος, που σε συνθήκες «κανονικότητας» θεωρούνταν απομονωμένος, άρχισε να χαρακτηρίζεται προστατευμένος. Η ευκολία που προσαρμόστηκε στην κατάσταση «ερημιά του πλήθους» -όπως έλεγε ο ποιητής- η πλειοψηφία των πολιτών έδειξε ότι το έδαφος είχε προετοιμαστεί εξ απαλών ονύχων.
Σε αυτό το περιβάλλον, ορισμό του ατομικισμού, ο καθείς, θέλοντας και μη, βρήκε έναν ρόλο ή κάποια αξία. Τέτοιες «πολυτέλειες» δεν υπήρχαν στις περιπτώσεις των πιο ηλικιωμένων ανθρώπων, που βρέθηκαν μόνοι «για το καλό τους». Στη συντριπτική τους πλειοψηφία ζούσαν (και ζουν) με συντάξεις που δεν αρκούν για τα απαραίτητα, ενώ το κράτος παρέχει ιατρική περίθαλψη με πολλές ελλείψεις, που κάνουν τη φροντίδα των γερόντων υπόθεση των ίδιων ή της οικογένειας τους.
Το βάρος έγινε μεγαλύτερο, ειδικά για ανθρώπους με πλήρη αδυναμία μετακίνησης ή περιπτώσεις με άνοια και άλλες σοβαρές νόσους. Πέρα από τα παραπάνω, η Τρίτη Ηλικία, όλο το διάστημα της πανδημίας, στερήθηκε την καθημερινότητά των ΚΑΠΗ, τα οποία σε άλλες εποχές τους προσέφεραν ευκαιρίες κοινωνικοποίησης, ανακούφισης και διασκέδασης.
Ευτυχώς, στην Ελλάδα και ιδίως την επίφοβη αχανή Αττική, αποφεύχθηκε τουλάχιστον η «γεροντοκτονία» που συντελέστηκε σε αρκετές ευρωπαϊκές περιοχές, όπου οι γέροντες αφέθηκαν στην τύχη τους. Λόγω κυρίως Δήμων, Εκκλησίας κι ορισμένων δομών & φορέων αλλά κυρίως χάρη στην κοινωνική κουλτούρα της ντροπής να εγκαταλείψεις τον παππού και τη γιαγιά, τα πράγματα πήγαν καλύτερα.
Τις περιόδους των περιοριστικών μέτρων, εργαζόμενοι του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι», το προσωπικό δημοτικών Κέντρων, οι Κοινωνικές Υπηρεσίες, οργανώσεις ακόμη και τοπικοί σύλλογοι ήταν στη διάθεση των γερόντων για ψυχολογική υποστήριξη ή έστω λίγες κουβέντες από απόσταση ή μέσω τηλεφώνου, με επίκεντρο τις καθημερινές αγωνίες.
Εξάλλου, μέσα στο ελάχιστο «δίχτυ προστασίας» της Πολιτείας για την καθημερινότητά των περισσότερών πολιτών, οι γηραιότεροι ήταν και είναι ένα σπουδαίο σωσίβιο στη «θάλασσα» των προβλημάτων που έχουν οι οικογένειες ιδίως την τελευταία δεκαετία. Στον άνεργο ή τον καταχρεωμένο των μνημονίων η περικομμένη σύνταξη έδινε και δίνει ανάσα, ενώ χωρίς την οικονομική δυνατότητα των νοικοκυριών για νταντάδες ή βοηθούς, οι ηλικιωμένοι έγιναν μονόδρομος στη φύλαξη και φροντίδα των παιδιών.
Φέτος, το πασχαλινό τραπέζι -ακόμη και ακριβότερο- πιθανότατα θα χωράει περισσότερους, τουλάχιστον ελλείψει κάποιου περιοριστικού μέτρου λόγω COVID-19. Καλό θα ήταν ο καθένας, όποια θέση, θέαση και ηλικία έχει, να μάθει κι εκτός της… Wikipedia, το διαχρονικό λαϊκό ρητό «εκεί όπου είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις».
