Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Φοβερό πράγμα ο πανδαμάτωρ χρόνος. Εξίσου φοβερό και ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Το διαπίστωσα αυτή την εβδομάδα. Όταν στις 4 Ιουλίου θυμηθήκαμε το έπος του Euro 2004 και μια ημέρα αργότερα, στις 5 Ιουλίου, την τραγωδία του δημοψηφίσματος του 2015.
Έτσι είναι, φίλες και φίλοι. Το ανθρώπινο μυαλό μπορεί μέσα σε μια ημέρα να επισκεφθεί με μνήμες και συναισθήματα δύο γεγονότα που τα χωρίζουν 11 ολόκληρα χρόνια. Και εν ριπή οφθαλμού να σκεφτεί τι έγινε στο μεσοδιάστημα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Την περασμένη Τρίτη, λοιπόν, η Ελλάδα, θυμήθηκε το γκολ του Χαριστέα κόντρα στους Πορτογάλους που έστειλε την Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου και όλους τους Έλληνες στα ουράνια. Τότε που η αισιοδοξία για το μέλλον υπερχείλιζε, οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν προ των πυλών, οι τράπεζες χρηματοδοτούσαν αβίαστα οποιαδήποτε ανάγκη ή επιθυμία, δουλειές υπήρχαν, όλα έδειχναν «σωστά» και κανείς δεν ήθελε να αναρωτηθεί τι μπορεί να πηγαίνει λάθος.
Την περασμένη Τετάρτη, όμως, η Ελλάδα θυμήθηκε εκείνη την Κυριακή του δημοψηφίσματος. Η οποία έσερνε πίσω της τις ουρές μπροστά από τα ΑΤΜ, την ανασφάλεια και τον φόβο, την αγωνία για το μέλλον της χώρας και των ανθρώπων της, που παγιδεύτηκαν μέσα σε έναν στρόβιλο δίχως να ξέρουν πώς και αν θα επιβιώσουν και αν η καταιγίδα θα κοπάσει κάποτε.
Τι μεσολάβησε ανάμεσα στο βράδυ της 4ης Ιουλίου και το ξημέρωμα της 5ης Ιουλίου;
Ολυμπιακοί Αγώνες, C41, Βατοπέδι, Παραδικαστικό, οι μεγάλες φωτιές του «στρατηγού Άνεμου», απογραφή Αλογοσκούφη, φόνος Γρηγορόπουλου, η Αθήνα στις φλόγες, Σχέδιο Ανάν, «νόμος Παυλόπουλου», Καστελλόριζο, ΕΛΣΤΑΤ, 1ο μνημόνιο, άνοδος των νεοναζί, Ζάππειο 1 και 2, «λουκέτο» σε επιχειρήσεις, εκτόξευση της ανεργίας, «αγανακτισμένοι» στο Σύνταγμα, τριπλός (τετραπλός!) φόνος στη Marfin, «Καλλικράτης» στην Αυτοδιοίκηση, τάγματα εφόδου, φόνος Παύλου Φύσσα, αυτοκτονίες κατεστραμμένων πολιτών, 2ο μνημόνιο, «μαύρο» στην ΕΡΤ, capital controls, πόλωση, δημοψήφισμα, 3ο μνημόνιο…
Όλα αυτά μέσα σε ένα ξημέρωμα. Από τις 4 στις 5 Ιουλίου. Που στον πραγματικό χρόνο κράτησε 11 χρόνια (2004-2015), αλλά στο μυαλό κρατάει ένα δευτερόλεπτο. Και στις μνήμες του για πάντα.
Πώς και γιατί φτάσαμε ως εδώ…
