Τι δουλειά έχει ο Τζούλιαν Ασάνζ με την Ελλάδα, τους Θεσμούς και τη διαπραγμάτευση; Το ερώτημα αυτό κυριαρχεί από το περασμένο Σαββατοκύριακο, όταν «έσκασε» η αποκάλυψη στο Wikileaks για τις μυστικές συνομιλίες Τόμσεν – Βελκουλέσκου για την Ελλάδα.
Μάθαμε, όμως, κάτι που δεν γνωρίζαμε -ή, έστω, δεν φανταζόμασταν- για το ρόλο του ΔΝΤ; Όλοι θυμούνται ότι το Ταμείο ήταν αυτό που έπεσε έξω σε όλες τις παραδοχές του για τα μακροοικονομικά και δημοσιονομικά μεγέθη από το πρώτο κιόλας Μνημόνιο και γι’ αυτό ζήτησε το ίδιο συγγνώμη για την υπόθεση με τους περίφημους πολλαπλασιαστές. Μολαταύτα, επέμεινε και επιμένει στη σκληρή πολιτική του.
Και επειδή κάθε διαπραγμάτευση έχει (και) πολιτικούς όρους, ευλόγως γεννάται η απορία, ποιον εξυπηρετεί τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή η διαρροή αυτή. Δεδομένου ότι -βάσει κυβερνητικών και ευρωπαϊκών πηγών- ήμασταν πολύ κοντά στο κλείσιμο της αξιολόγησης, ενώ τώρα τα δεδομένα ανατρέπονται και η δυσπιστία θυμίζει την περσινή αντίστοιχη χρονική περίοδο και το δράμα του καλοκαιριού που ακολούθησε.
Η κυβέρνηση, πάντως, επιμένει ότι τα εμπόδια θα ξεπεραστούν και η διαπραγμάτευση, μαζί με την αξιολόγηση, θα κλείσουν τις επόμενες ημέρες και σε κάθε περίπτωση πριν το Πάσχα. Όπερ σημαίνει ότι μεγαλοβδομαδιάτικα θα ψηφιστεί και το πακέτο μέτρων, το οποίο είναι βαρύτερο των αρχικών προσδοκιών. Η αύξηση της έμμεσης φορολογίας θα «τσούξει» τις τσέπες όλων, ενώ και οι σχεδιαζόμενες αυξήσεις στον ΕΝΦΙΑ -ναι, αυτόν που θα καταργούσε η κυβέρνηση…- ισοφαρίζουν τις μειωμένες αντικειμενικές αξίες.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, στον αφρό βγαίνουν διάφορα μακιαβελικά σενάρια: μήπως, δηλαδή, η ιστορία με τις υποκλοπές και το ΔΝΤ ευνοεί τελικά την κυβέρνηση, με την έννοια ότι το σκηνικό ανοιχτής σύγκρουσης με το Ταμείο μπορεί να οδηγήσει τους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας να ψηφίσουν χωρίς αντιδράσεις και… παρατράγουδα τα νέα μέτρα και ταυτόχρονα οι Ευρωπαίοι να προχωρήσουν μόνοι τους το ελληνικό πρόγραμμα. Είναι όντως έτσι; Ίδωμεν…
