«Αυτό το πάρτυ που θέλω». Υπό αυτόν τον γενικό τίτλο η Καίτη Γαρμπή το φετινό Καλοκαίρι γιορτάζει τα 30 χρόνια της στη δισκογραφία με μια μεγάλη περιοδεία. Από τον δίσκο «Πρόβα» το 1989 μέχρι και σήμερα έχει διανύσει τη δική της πορεία στο ελληνικό τραγούδι. Με χρυσούς, πλατινένιους και πολυπλατινένιους δίσκους, πάνω από 1.500.000 πωλήσεις δίσκων, συνεργασίες που έγραψαν ιστορία και εκατοντάδες sold out εμφανίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, θεωρείται μια από τις πιο εμπορικές καλλιτέχνιδες της χώρας. Λίγο πριν εμφανιστεί στη σκηνή του Αίθριου Θεάτρου δίπλα στο «Αμαλίειο» στο Μαρούσι (Τετάρτη 3 Ιουλίου στις 21.00) η αγαπημένη καλλιτέχνης μοιράζεται με την ΑΜΑΡΥΣΙΑ σκέψεις και αναμνήσεις μιας γεμάτης καριέρας.
Συνέντευξη: Τάσος Μεργιάννης
Τι θα ακούσουμε στη συναυλία σας στο Μαρούσι;
Ένα μεγάλο μέρος από τη δισκογραφία μου κι ένα μικρό αφιέρωμα σε τραγούδια άλλων συνθετών και ιδιαίτερα του Γιώργου Ζαμπέτα που τον αγαπώ παρά πολύ.
Πότε θα κυκλοφορήσει η νέα σας δισκογραφική δουλειά, την οποία υπογράφει ο Φοίβος;
Το δεύτερο single μας θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο κι έπεται η ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά μας που θα περιλαμβάνει πέντε παλιά τραγούδια μου του Φοίβου που θα είναι ντουέτα με αγαπημένους συναδέλφους, καθώς και πέντε καινούργια.
Πώς ήταν η συνεργασία μαζί του μετά από χρόνια;
Με μια λέξη, η συνεργασία μου μαζί του είναι όπως και τότε. Εκρηκτική!
Φέτος γιορτάζετε τα 30 χρόνια στη δισκογραφία. Κάνοντας έναν απολογισμό όλων αυτών των ετών, ποια σημεία θα χαρακτηρίζατε κομβικά στην πορεία σας;
Είχα την τύχη και τη χαρά να κάνω μεγάλες συνεργασίες τόσο στη δισκογραφία μου, όσο και στις ζωντανές
εμφανίσεις μου. Σταθμοί στην καριέρα μου δισκογραφικά υπήρξαν άνθρωποι όπως ο Φοίβος, ο Κώστας
Τουρνάς, ο Νίκος Αντύπας και μεγάλες συνεργασίες αυτή με την Άννα Βίσση, τον Πασχάλη Τερζή, τον
Νότη Σφακιανάκη και τον Βασίλη Καρρά. Όλες οι συνεργασίες μου ήταν επιτυχημένες καθώς με όλους συνεργάστηκα άψογα.
Το 2009 επιλέξατε να εγκαταλείψετε τις πίστες και να εμφανιστείτε σε μικρότερους χώρους. Μάλιστα, αν θυμάμαι καλά, ήσασταν η πρώτη τραγουδίστρια που πραγματοποίησε ζωντανές εμφανίσεις σε αίθουσα κινηματογράφου. Το γεγονός ότι η απόφασή σας συνέπεσε με την έναρξη της οικονομικής κρίσης έπαιξε ρόλο στο γεγονός ότι αυτό το εγχείρημα δεν είχε συνέχεια;
Δεν ήταν θέμα οικονομικής κρίσης. Εξάλλου, εγώ πάντα δοκίμαζα πράγματα διαφορετικά και «ψαχνόμουν» πολύ πριν την κρίση. Οι εμφανίσεις μου στο «Κοσμόπολις» ήταν προκαθορισμένες. Μετά απ’ αυτό συνέχισα να απέχω από τις μεγάλες πίστες και παράλληλα έψαχνα για αρκετό χρονικό διάστημα να βρω ένα ζεστό χώρο να τον κάνω στέκι -τη «μπουάτ τού σήμερα» όπως λέω χαρακτηριστικά – αλλά δεν τον βρήκα. Μετά
τη συναυλία – αφιέρωμα στον Φοίβο στο ΟΑΚΑ το 2012 αποφάσισα να επιστρέψω σε μεγάλο χώρο, με μια μεγάλη συνεργασία. Και ήταν με τον Γιώργο Μαζωνάκη.
Φαντάζομαι ότι λάθη και απογοητεύσεις υπήρξαν σε όλη αυτήν την πορεία. Πέρασε ποτέ από το μυαλό σας η σκέψη να αλλάξετε ρότα; Να εγκαταλείψετε το τραγούδι;
Όχι, ποτέ! Αγαπώ πολύ τη δουλειά μου, τη δισκογραφία, τον κόσμο… Πώς θα μπορούσα να με φανταστώ έξω απ’ αυτό;
Είστε ίσως η καλλιτέχνης με τις περισσότερες συνεργασίες απ’ οποιονδήποτε άλλον, τόσο σε δισκογραφικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο εμφανίσεων. Σε έναν χώρο άκρως ανταγωνιστικό όπως είναι ο καλλιτεχνικός, δεχτήκατε ποτέ «πισώπλατες μαχαιριές»; Αθέτηση οικονομικών συμφωνιών, παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για το «όνομα στη μαρκίζα», κλειστά μικρόφωνα… Σας είναι γνώριμα όλα αυτά;
Δεν είναι μόνο ο καλλιτεχνικός χώρος άκρως ανταγωνιστικός. Σε όλους τους χώρους συμβαίνει αυτό, δυστυχώς. Σίγουρα κάποια απ’ όλα αυτά που αναφέρετε συνέβησαν και σε εμένα, όπως φαντάζομαι συμβαίνει και σε άλλους συναδέλφους μου. Είναι όλα αντιμετωπίσιμα γιατί είναι θέμα χαρακτήρα. Πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι, να έχεις αυτοεκτίμηση και αξιοπρέπεια. Αυτά τα στοιχεία σε κρατάνε μακριά απ’ όλο αυτό το παρασκήνιο.
Μεγαλώσατε σε ένα σπίτι «γεμάτο μουσική» όπως έχετε πει. Αυτός ήταν ο λόγος που μπήκατε στο τραγούδι;
Ξεκίνησα τυχαία. Η γιαγιά μου πήγε την αδερφή μου όταν εκείνη ήταν 7 χρόνων σε έναν διαγωνισμό ταλέντων και η μικρή βγήκε πρώτη. Εκεί την άκουσε ένας συνθέτης και της πρότεινε να ξεκινήσει φωνητική, όπως κι έγινε. Ένα απόγευμα πήγα να παρακολουθήσω το μάθημά της, «κόλλησα» μια δεύτερη φωνή στην πρώτη τη δική της που άκουγα κι έτσι ξεκίνησε αυτό το όμορφο «ταξίδι».
Φτάσατε τα 30 χρόνια στη δισκογραφία. Πώς θα θέλατε να εξελιχθεί η τέταρτη δεκαετία που ξεκινά; Τι ονειρεύεστε από εδώ και πέρα για τη ζωή σας και την καριέρα σας;
Θέλω να κάνω ωραία πράγματα. Ωραία τραγούδια, ωραίες συνεργασίες, κι έναν ωραίο χώρο που θα ’ναι το στέκι μας, όπως το θέλω και το ονειρεύομαι. Στη ζωή μου θέλω υγεία και όλα τα καλά του Θεού για την οικογένειά μου και όλους τους αγαπημένους μου.
Ξέρω ότι είστε λάτρης της 7ης Τέχνης. Ποιος τίτλος ταινίας θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει την ιστορία της ζωής σας;
Δεν ξέρω, είμαι λάτρης των ταινιών φαντασίας, των ρομάντζων και των παραμυθιών, οπότε ίσως μέσα από αυτές τις ταινίες θα μπορούσα να φτιάξω έναν δικό μου τίτλο…
«Δεν χωράνε διακρίσεις στην Eurovision»
Το 1993 εκπροσωπήσατε την Ελλάδα στον διαγωνισμό της Eurovision με το τραγούδι «Ελλάδα χώρα του φωτός». Θέλω να σας ρωτήσω τι θυμάστε από εκείνη την εμπειρία και εάν είναι κάτι που θα επιχειρούσατε ξανά σήμερα.
Ήταν αξέχαστη η εμπειρία μου από την όλη διαδικασία και από τις μέρες τις Eurovision θυμάμαι τα πάντα με συγκίνηση. Δε νομίζω, όμως, πως θα ξαναπήγαινα. Αυτός ο διαγωνισμός είναι για τη νέα γενιά καλλιτεχνών και απευθύνεται σε ένα πιο νεανικό κοινό.
Ο Roger Waters, ένας από τους γνωστότερους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στο παγκόσμιο κίνημα BDS που δραστηριοποιείται σε καμπάνιες κατά του Ισραήλ και στον αγώνα των Παλαιστινίων για Ανθρώπινα Δικαιώματα, κάλεσε πολλούς από τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στη φετινή Eurovision να ακυρώσουν τη συμμετοχή τους επειδή ο διαγωνισμός επρόκειτο να διεξαχθεί στο Τελ Αβίβ. Τι θα κάνατε εάν ήσασταν στην θέση της Κατερίνας Ντούσκα;
Εάν ήμουν στη θέση της δεν θα ακύρωνα την συμμετοχή μου και μπράβο για τη θέση που πήρε όταν της ζητήθηκε να το κάνει! Η Eurovision ήταν και είναι ένας θεσμός φιλίας και ενότητας, η γιορτή της μουσικής. Δεν υπάρχει εδώ πολιτικό θέμα. Δεν χωράνε εδώ ρατσισμοί και διακρίσεις. Όλοι ενωμένοι κρατάνε τη σημαία της χώρας τους και διασκεδάζουν μαζί.
Ποια είναι η άποψή σας για την εμπλοκή της πολιτικής στο τραγούδι;
Αυτή υπήρχε σε όλες τις εποχές. Απλώς, σε κάθε εποχή περνά με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικούς χώρους. Ας πούμε, άλλο το πολιτικό τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου και του Μίκη Θεοδωράκη, άλλο το σύγχρονο πολιτικό κάποιων καλλιτεχνών της χιπ χοπ σκηνής που εσείς κι εγώ ίσως να μην τους ακούμε ή να μην τους ξέρουμε, γιατί απευθύνονται σε μικρότερες ηλικίες, αλλά έχουν πολιτικοποιημένο στίχο, εκατομμύρια views και γεμίζουν τους συναυλιακούς χώρους.