Ξεπερνώντας τον ίδιο του τον εαυτό, ο Τάκης Χρυσικάκος κατάφερε μέσα από τον ρόλο να κάνει πράξη τη φράση του σπουδαίου άνδρα που ενσαρκώνει: «Φτάσε εκεί που δε μπορείς».
Ερμηνεύει τον Νίκο Καζαντζάκη. Η «Αναφορά στον Γκρέκο», το τελευταίο έργο του Νίκου Καζαντζάκη, είναι ένα είδος αυτοβιογραφίας που αφηγείται τους σταθμούς της πνευματικής του πορείας και ο ηθοποιός Τάκης Χρυσικάκος αποφάσισε να κερδίσει το στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό του, να ανεβάσει την παράσταση και να υποδυθεί με επιτυχία τον άνθρωπο που δίδαξε την αξιοπρέπεια και το ήθος. Και το κέρδισε. «Το προσπαθούσα από παλιά να ξεπερνάω τα όριά μου», λέει ο ηθοποιός. «Όχι από αλαζονεία, αλλά γιατί έτσι γινόμαστε καλύτεροι, μέσα από το παίδεμα και τη σκληρή δουλειά».
Η παράσταση ξεκίνησε πέρυσι από την Κρήτη, στον τάφο του Καζαντζάκη και προκάλεσε τεράστιο ενθουσιασμό και συγκίνηση.
«Εκεί εκτυλίχθηκε πραγματικά κάτι μαγικό! Όταν ο Καζαντζάκης οδηγείται στο θάνατο, η φιγούρα του (εγώ) μπαίνει σε μια τεράστια σκιά που σιγά σιγά μικραίνει. Όσο η σκιά μίκραινε, όλοι βούρκωσαν. «Μα δεν ήσουν εσύ, βλέπαμε τον Καζαντζάκη να φεύγει», μού έλεγαν. «Αυτό είναι το θέατρο. Να δημιουργούνται τέτοιες μεταφυσικές δυνάμεις. Αυτό που έλεγε ο δάσκαλός μου, ο Κουν, μαγεία. Το θέατρο είναι μαγεία».
Η ταύτιση
«Όποιος έρχεται δεν βλέπει εμένα, βλέπει τον Καζαντζάκη να λέει πράγματα που τον αφορούν περισσότερο από ποτέ», δηλώνει. «Μας λείπει η περηφάνια και η αξιοπρέπεια. Ο Καζαντζάκης μάς τα υπενθυμίζει. Του μοιάζω σε πολλά. Από την έρευνα που έχω κάνει, βρίσκω πολλά κοινά σημεία με εκείνον στην προσωπικότητα και στη ζωή. Από μικρά κι ασήμαντα μέχρι μεγάλα», εξομολογείται. Η παράσταση θα συνεχίσει τις παραστάσεις στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Πορεία με γονίδιο… μανιάτικο
Ο Τάκης Χρυσικάκος μεγάλωσε στον Πειραιά σε φτωχή οικογένεια. Από τον αρχοντικό πατέρα του πήρε την ευγένεια, από τη μητέρα του, την ευαισθησία. «Είχε το δάκρυ μόνιμα στο μάτι και ένα ψυχικό πλούτο απίστευτο». Το DNA του Μανιάτη είναι ολοφάνερο πάνω του. Από την κορμοστασιά, το πείσμα, τα ρίσκα του, την αξιοπρέπεια με την οποία διαχειρίζεται τον πόνο. Αλλά και την αφοπλιστική ειλικρίνεια. «Είμαι ένας άνθρωπος που τα δίνω όλα. Κάποια στιγμή όμως τα παίρνω όλα πίσω. Βάζω ένα Χ και φεύγω». Το βασικό του χαρακτηριστικό, ο εγωισμός.
«Παλεύω να το ‘‘ημερέψω’’ αλλά, ναι, παραμένω εγωιστής. Έχω μετανιώσει για πολλά που έχω κάνει και δεν θα γινόταν αλλιώς γιατί εξελίχθηκα πολύ. Έχω κάνει απαράδεκτα πράγματα, έχω φερθεί άσχημα σε γυναίκες άπειρες φορές, ντρέπομαι, σήμερα δεν θα τα έκανα. Τώρα είμαι ένας άλλος άνθρωπος».
Σε θεατρικές παραστάσεις πηγαίνει λίγο. «Δε μ’ αρέσει να βλέπω δεξιοτεχνίες, αυτό είναι χαριτωμένο αλλά δεν με συγκινεί. Το θέατρο έχει ενδιαφέρον όταν έχει ξάφνιασμα. Εγώ θέλω να βλέπω την ψυχή του άλλου να σπαράζει πάνω στη σκηνή. Αυτό που προσπαθώ τα τελευταία χρόνια. Και τώρα με τον Καζαντζάκη, η μεγάλη ικανοποίηση είναι ότι το καταφέρνω, σύμφωνα με τις κριτικές».
Η κρίση
«Ήταν ουτοπία να νομίζουμε ήταν ότι η κρίση θα ήταν η χρυσή ευκαιρία να δούμε τα πράγματα διαφορετικά. Αντί να ανακαλύψουμε την πνευματικότητα, βγήκε από μέσα το αγρίμι, τα ένστικτα. Μεγάλη απογοήτευση».
«Θα ήθελα πολύ μια σχέση»
«Οι σχέσεις όμως έχουν γίνει δύσκολες. Οι άντρες είναι πιο προσεκτικοί κι ευαίσθητοι απ’ ότι η γυναίκα σήμερα. Εκείνη είναι σα να έβγαλε μουστάκια, συμπεριφέρεται με βάναυσο και επιθετικό τρόπο. Είμαι περήφανος που έχω τη γυναικεία ευαισθησία. Με κάνει πιο διακριτικό, πιο φίνο. Τεράστιος θησαυρός να έχεις ζήσει με γυναίκες! Μεγάλωσα μόνος μου τις ανιψιές μου, όταν η αδελφή μου χάθηκε νέα. Τις έμαθα τις γυναίκες και τις καταλαβαίνω. Γι’ αυτό και είμαι ο καλύτερος φίλος τους. Στον έρωτα όμως, που είναι ένα πάθος, ξυπνάει το ‘‘εγώ’’ και εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν».
«Στον Θεό πίστεψα σε μεγάλη ηλικία όταν συνάντησα έναν άνθρωπο στο Άγιο Όρος, που είχε αδικηθεί κατάφωρα από δικούς του ανθρώπους κι όμως, αντί να είναι θυμωμένος, είχε καταφέρει να μετουσιώσει την οργή σε αγάπη, χαμόγελο και γενναιοδωρία. Αυτό είναι η ύπαρξη του Θεού».
