Οι ντόπιοι απ’ ό,τι μάθαμε, περνούν καλά, με εξασφαλισμένη υψηλή ποιότητα ζωής και ζηλευτό κοινωνικό μισθό. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τους μετανάστες. Το εργατικό δυναμικό προέρχεται κυρίως από ασιατικές χώρες και την Αφρική.
Είναι αυτοί που φυτεύουν, καθαρίζουν, ποτίζουν και κάνουν τις βαριές δουλειές κάτω από τον καυτό ήλιο. Ο μισθός τους κυμαίνεται στα 150 ευρώ το μήνα. Επίσης μετανάστες, ως επί το πλείστον, στελεχώνουν και τα ξενοδοχεία και τα καταστήματα.Δεν υπάρχει βασικός μισθός, ούτε ασφάλιση.
Η συμφωνία μεταξύ εργαζομένων και εργοδότη είναι ελεύθερη διαπραγμάτευση. Αλίμονο αν κάποιος απ’ αυτούς ή οποιοσδήποτε άλλος, βρεθεί για κάποιο λόγο στη φυλακή, θα ζήσει τη χειρότερη εμπειρία του βίου του. Στην περιοχή ζουν και εργάζονται περίπου 2.000 Έλληνες, στην πλειοψηφία τους μηχανικοί και γιατροί. Πολλούς απ’ αυτούς συναντήσαμε, με τις οικογένειές τους, το Μεγάλο Σάββατο, στην Ανάσταση, στον ορθόδοξο ναό του Ντουμπάι. Πληροφορηθήκαμε ότι έχει διατεθεί από τον Σεΐχη, ένας χώρος σε μια περιοχή, όπου έχουν ανεγερθεί χριστιανικές εκκλησίες, όλων σχεδόν των δογμάτων.
Όπως σε κάθε κοινότητα Ελλήνων του εξωτερικού, η εκκλησία είναι τόπος συνάντησης και κοινωνικής συναναστροφής. Απ’ ό,τι φαίνεται και απ’ όσα μάθαμε, ζουν αρκετά καλά με κοινωνική ζωή, μέσα στην κοινότητα, ικανοποιητική και με δυνατότητα εκπαίδευσης των παιδιών σε σχολεία με υψηλές προδιαγραφές.
Σ’ αυτούς τους Έλληνες μηχανικούς οφείλεται μεγάλο μέρος της πραγματοποίησης αυτών των κατασκευών και μάλιστα κάτω από δύσκολες κλιματικές συνθήκες.
Είδα το πολυσυζητημένο «χιονοδρομικό» το οποίο διαφημίστηκε σ’ όλον τον κόσμο σαν σπουδαίο επίτευγμα. Θεωρώ ότι είναι ένα από τα πλέον «κιτς» κατασκευάσματα που έχω δει ποτέ. Βρίσκεται μέσα σε ένα ακριβό εμπορικό κέντρο, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα σε ένα λούνα-παρκ και όχι να διαφημίζεται σαν καταπληκτικό επίτευγμα της τεχνολογίας. Απλά, χρειάστηκαν πολλά χρήματα.
Μάθαμε ακόμη, ότι αν κάποιο αυτοκίνητο κυκλοφορεί τρακαρισμένο ή άπλυτο, παίρνουν επί τόπου το δίπλωμα του οδηγού.
Ενώ, δεν υπάρχουν πουθενά τροχονόμοι ή αστυνομικοί, όταν συμβεί ένα ατύχημα φθάνουν επί τόπου σε χρόνο ρεκόρ. Το επιτυγχάνουν με τις πανταχού παρούσες κάμερες.
Θα ήθελα να μη παραλείψω να σας πω, πόσο με εντυπωσίασαν τα εκατομμύρια των φώτων, που είδα το βράδυ της άφιξής μας, στο Αμπού Ντάμπι, όταν πετούσαμε πάνω από την πόλη. Ήταν ανεπανάληπτο θέαμα.
Από τις γραμμές που σχημάτιζαν τα φώτα διαπίστωνες το Ιπποδάμειο σύστημα πολεοδόμησης. Μερικές καμπύλες στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους, δημιουργούσαν την ποικιλία και μαλάκωναν την αυστηρότητα των ευθειών. Όπου υπήρχαν φώτα, υπήρχε ζωή, εκεί που τέλειωναν, άρχιζε η έρημος.
Αυτές είναι οι δικές μου εντυπώσεις από το ταξίδι στις πόλεις της υπερβολής και της σπατάλης. Για τις πόλεις που χτίζονται κόντρα στη φύση, κόντρα στο περιβάλλον, κόντρα στο ανθρώπινο μέτρο. Όμως, αξίζει να τις επισκεφθεί κανείς μια φορά, για να αποκτήσει τις δικές του εμπειρίες και απόψεις.
