Η Άνοιξη αυτή , μας βρήκε όλους απροετοίμαστους… Απροετοίμαστη κι η Άνοιξη, σε κάθε της βήμα κοντοστέκεται, σαστίζει και σωπαίνει… έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος προφητικά ίσως με ένα τεράστιο γιατί, να μας στοιχειώνει όλους και την Ελλάδα να θρηνεί. Να θρηνεί και να οργίζεται για τον χαμό του ανθού της άνοιξης, των νέων αλλά και των υπολοίπων συνανθρώπων μας που χάθηκαν στα Τέμπη.
Σε αυτή την τραγωδία βέβαια θρηνούμε πολλούς περισσότερους αφού κάθε απώλεια ενός νέου ανθρώπου, ισοδυναμεί με πολλούς περισσότερους. Ισοδυναμεί με τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να γεννήσουν αλλά και με τους ζωντανούς νεκρούς που αφήνουν πίσω τους, τους γονείς τους. Ο θάνατος ενός παιδιού σε μια οικογένεια είναι ένα από τα πιο τραυματικά γεγονότα που μπορούν να συμβούν στη ζωή, μια απώλεια που προκαλεί αναμφίβολα τεράστιο και αφόρητο πόνο.
Υπάρχει ένα άγαλμα αποτυπώνει με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο τη βαθιά θλίψη και το απέραντο κενό που νιώθει ένας γονιός που πενθεί για το παιδί του. Ονομάζεται «κενό» (Emptiness of the soul) και δημιουργήθηκε από έναν θλιμμένο γονιό, και πιστεύω αυτή είναι η πραγματικότητα αφού μένει χωρίς καρδιά, χωρίς σωθικά με το κεφάλι σκυμμένο και την σκέψη να πλανάται στο παιδί του το χαμένο. Δεν ξέρω πως μπορεί να γεμίσει αυτό το κενό, ίσως με το να αλλάξει κάτι σε αυτή την χώρα και να αισθανθούν ότι η θυσία των παιδιών τους – που μπορεί να ήταν παιδιά μας – δεν πήγε χαμένη.
Ίσως με το να δουν ότι γυρίσαμε σελίδα σε μια χώρα με μόνιμη παρακμή, όχι όμως για να συγκαλύψουμε αλλά για να αλλάξουμε προ το καλύτερο. Για να μην νιώσουν άλλοι γονείς τόση θλίψη. Αλλιώς το κενό θα παραμένει και σαν μαύρη τρύπα θα μας καταπίνει όλους μας. Δεν έχει κανείς αυτό το δικαίωμα να ξεχάσει, απεναντίας ο χαμός τόσων νέων ανθρώπων πρέπει να μας θυμίζει ότι πρέπει να αλλάξουμε.
Μέσα στην απέραντη θλίψη βλέπω κάποια σημάδια αλλαγής, όχι βέβαια από τους κρατούντες, αλλά από τα νέα παιδιά. Τα νέα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους γιατί ταυτίστηκαν με το δράμα, γιατί ένιωσαν για πρώτη φορά ίσως την αγωνία των γονιών τους στην φράση που έγινε σύνθημα κάθε φορά που φεύγουν από το σπίτι «πάρε με όταν φθάσεις». Και αυτή την φορά θέλω να πιστεύω ότι θα αντιδρούν διαφορετικά κάθε φορά που το τηλέφωνο θα κτυπάει και θα ακούν την γεμάτη προσδοκία φωνή του γονιού αν έφθασαν καλά.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
