![Το Κοράκι [ένα μουσικό αναλόγιο] του Edgar Allan Poe στο «RABBITHOLE» συγκινεί βαθιά](https://amarysia.gr/wp-content/uploads/2025/11/panlam_poe_10_web-360x180.jpg)
*Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι από το προσωπικό αρχείο του αρθρογράφου
Μέρες που είναι, πάντα με πιάνει μια όμορφη νοσταλγία για τα σχολικά χρόνια. Οι γιορτές και οι παρελάσεις πάντα μου άρεσαν και ήθελα να παίρνω μέρος γιατί ως παιδί ένιωθα ότι συμμετέχω σε κάτι σπουδαίο.
Σήμερα, τη σκυτάλη παίρνει η νέα γενιά. Ο γιος μου απαγγέλλει ποιήματα στη γιορτή του Δημοτικού, ο ανιψιός μου είναι παραστάτης στο Γυμνάσιο, νιάτα, χαμόγελο, όνειρα. Πάντα θα τα βλέπω και θα καμαρώνω.
Η παρέλαση ήταν πάντα μια όμορφη ευκαιρία για γιορτή. Μπορεί ιδεολογικά να βρίσκομαι αρκετά μακριά από εκείνους που ονειρεύονται νέους πολέμους, κατακτήσεις, Μεγάλες Ιδέες κλπ, αλλά όσο να’ ναι, όταν βλέπω τη γαλανόλευκη να κυματίζει, μια συγκίνηση πάντα θα με πιάνει. Και θα επιστρέφω τρεις και κάτι δεκαετίες πίσω που, ένας κοντοστούπης, γυαλάκιας, φύτουκλας, κράτησε κι εκείνος τη σημαία στην παρέλαση. Μια ιστορία, όμως, που είχε μια δυσάρεστη ιστορία από πίσω.
Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που ο δάσκαλος στην Στ’ Δημοτικού ανακοίνωσε πως θα είμαι εγώ ο σημαιοφόρος στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Πάνε πια 33 χρόνια, αλλά είναι κάτι που δεν το ξεχνώ. Ως παιδί ήμουν πολύ χαρούμενος, γιατί τότε θεωρούσα ότι είχα κερδίσει κάτι πολύ σπουδαίο.
Θυμάμαι επίσης με πολλή στενοχώρια τη φασαρία που ακολούθησε. Καθημερινά μανάδες διαφόρων συμμαθητών μου την έπεφταν στο δάσκαλο, στη μάνα μου, ακόμα και σε μένα, διεκδικώντας την άρση της… αδικίας. Συμμαθητές μου, που μέχρι τότε παίζαμε ανέμελα στα διαλείμματα και στα σαββατιάτικα πάρτι, άλλαξαν εντελώς τη στάση τους, κάποιοι -κατ’ εντολήν των μανάδων τους- δε μου μιλούσαν γιατί τους είχαν πείσει ότι τους «έκλεψα».
Θυμάμαι χαρακτηριστικά να απαιτούν από το δάσκαλο να δουν τον έλεγχό μου για να τον συγκρίνουν με των παιδιών τους και να αποδείξουν την αδικία.
Θυμάμαι επίσης να πηγαίνω στη μάνα μου και στο δάσκαλο και να τους λέω ότι «άμα είναι να χάσω τους φίλους μου, δε με νοιάζει να πάρω καμία σημαία».
Θυμάμαι τον ίδιο το δάσκαλο να υψώνει φωνή και να λέει «εγώ ξέρω καλύτερα από τον καθένα ποιος αξίζει να την πάρει και αυτόν επέλεξα».
Θυμάμαι πολλές μανάδες που, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την «κλοπή», απαγόρευσαν στα παιδιά τους – στους συμμαθητές μου – να έρθουν στην παρέλαση.
Θυμάμαι ακόμα πόσο είχα στενοχωρηθεί και πως ακόμα κάποιες μορφές τις έχω συνδυάσει με εκείνο το ιδιότυπο bullying που είχα δεχθεί.
Θυμάμαι επίσης ότι στην επόμενη παρέλαση, αυτήν της 25ης Μαρτίου, ούτε καν ασχολήθηκα με το ποιος πήρε τη σημαία. Την είχε πάρει ένα κορίτσι από άλλο τμήμα, η οποία μου άρεσε μάλιστα πολύ (αλλά δεν θα πω το όνομά της, γιατί έχουν περάσει και τόσα χρόνια και δεν έχει νόημα πια). Θυμάμαι να συμμετέχω κανονικά στις πρόβες και την ημέρα της παρέλασης στάθηκα κανονικά στην τελευταία σειρά της παράταξης, μια που το ύψος μου από τότε εκεί με κατέτασσε και χάρηκα που συμμετείχα όπως όλα τα παιδιά.
Έκτοτε, ποτέ ξανά δεν μπήκα στην εξάδα των σημαιοφόρων-παραστατών, αφού η μαθητική μου απόδοση έπεφτε κατακόρυφα. Ποτέ δεν μπήκα στο κυνήγι της βαθμοθηρίας για κανέναν λόγο. Μπορεί και να μου βγήκε σε καλό τελικά.
Και, ενθυμούμενος όλα αυτά, συνειδητοποιώ ότι, αν η σημαία είχε δοθεί με κλήρωση, μπορεί και να μη χρειαζόταν να τα θυμάμαι όλα αυτά.
Τι τα θες και τα σκαλίζεις, θα μου πεις και θα έχεις δίκιο. Αυτή η κουβέντα πάλιωσε πια. Απλώς, βλέποντας τα παιδιά με τα σημαιάκια, τις αγκαλιές, τα χαμόγελα και τα όνειρα που ανοίγονται μπροστά τους, θα ήθελα ως κοινωνία να τα είχαμε καταφέρει λίγο περισσότερο.
Η σημαία είναι ένα πολύ σοβαρό σύμβολο για να μπαίνει σε «πατριδόμετρο». Ο καθένας ξέρει πόσο ψηλά την έχει και τι σημαίνει για εκείνον. Δεν χρειάζεται να την κρεμάσεις στο μπαλκόνι σου, ούτε να την κρατήσεις σε κάποια παρέλαση για να την τιμήσεις. Τη σημαία την τιμάς καθημερινά με τις πράξεις, το ήθος και το παράδειγμά σου. Με το πώς αποκωδικοποιείς τα μηνύματα εκείνων που αγωνίστηκαν γι’ αυτήν κι εκείνων που μάτωσαν γι’ αυτήν.
Και, φυσικά, ταπεινή μου γνώμη είναι πως δεν χρειάζεται να ονειρεύεσαι – γιατί κάποια όνειρα στο τέλος καταλήγουν εφιάλτες – πολεμικές συγκρούσεις και λόγους για να πιάσουμε το τουφέκι απέναντι σε κάποια εξωτερική απειλή.
Ας βρούμε άλλους λόγους να ξεσηκωθούμε. Νομίζω υπάρχουν αρκετοί. Άντε, χρόνια πολλά σε όλους μας!
