Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 26/05/2023
Τα παιδιά της χώρας, για την ακρίβεια οι έφηβοι της χώρας, αυτό το χρονικό διάστημα περνούν τη διαδικασία των εξετάσεων. Αν βρίσκονται στο γυμνάσιο, ο Γολγοθάς τους θα αρχίσει την 1η Ιουνίου, αν ωστόσο είναι μεγαλύτερα, ήδη δίνουν τα μαθήματά τους στις ενδοσχολικές του Λυκείου και πολλά από αυτά ετοιμάζονται για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Κάποια μάλιστα, ρίχνονται παράλληλα και στη «μάχη» για ένα πτυχίο ξένης γλώσσας.
Φτάνουν λοιπόν στο τέλος της διαδρομής τους, είτε πρόκειται για τη σχολική χρονιά, είτε για το ευρύτερο σχολικό τους «ταξίδι» που -μπορεί να- έχει στόχο την ανώτατη εκπαίδευση. Θα «κλείσουν» τη φετινή εκπαιδευτική τους διαδρομή με τον έλεγχο προόδου, τα αποτελέσματα των Πανελληνίων ή με ένα πτυχίο.
Θα έχουν κριθεί για την προσπάθεια που έκαναν μέσα στη σχολική χρονιά, για την επιμέλεια ή μη που έδειξαν στα ακαδημαϊκά τους καθήκοντα, για το πόσο τέλος πάντων έδωσαν το 100% τους στις διάφορες υποχρεώσεις τους.
Βλέποντας (ως μάνα κι εγώ) τα παιδιά να περνούν αυτή τη διαδικασία συνειδητοποιώ πόσο αυτή μοιάζει -μέσα από ένα πρίσμα- με την εκλογική διαδικασία. Μια κυβέρνηση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και εκείνα που φιλοδοξούν να μπουν στη Βουλή, περνούν από εξετάσεις, τις εκλογές. Ο θητεία του καθενός έχει ολοκληρωθεί (πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες, νωρίτερα από το κανονικό) και καλούνται να περάσουν από εξετάσεις. Θα… προαχθούν σε κυβέρνηση; Θα μείνουν στην… ίδια τάξη, επιστρέφοντας στην αντιπολίτευση; Θα πετύχουν τον στόχο της εισόδου (στη Βουλή);
Κι εδώ ερχόμαστε στους «βαθμολογητές», δηλαδή τους ψηφοφόρους. Κι αν στην εκπαίδευση τα κουκιά πάνω-κάτω είναι μετρημένα (πόση υποκειμενικότητα χωράει στα μαθηματικά, τα αρχαία, τη φυσική;), πάνω από την κάλπη η αντικειμενικότητα δίνει μια μάχη. Πλέον, έρχεται η κατηγορία των πολιτών, που σκέφτονται, κρίνουν και λειτουργούν με ορθολογικό τρόπο, να κάνει τη διαφορά, πιθανά να κρίνει και το αποτέλεσμα.
Έχουν κι αυτοί την ιδεολογία τους, τις αρχές και τις αξίες τους, αλίμονο. Όμως είναι αυτοί που βάζουν πρώτα τα «βασικά μαθήματα» και στη συνέχεια προχωρούν στα «δεύτερα», τα οποία είναι προφανώς σημαντικά αλλά έπονται την ώρα της τελικής απόφασης. (Ο καθένας κρίνει ποια τοποθετεί σε κάθε κατηγορία). Κι έτσι βάζουν τον βαθμό προόδου στους «μαθητές», σταυρώνοντας αυτούς που θεωρούν ότι αν όχι αρίστευσαν, τουλάχιστον έκαναν το καλύτερο που ήταν δυνατό. Κάπως έτσι, πέρα από αγκυλώσεις, κομματικούς φανατισμούς και ιδεολογικά κολλήματα -πρέπει να- αποφασίζουμε πίσω από το παραβάν.
Α, και μην ξεχάσω, στον έλεγχο προόδου συμπεριλαμβάνεται και η διαγωγή. Κι αν αυτή είναι κακή, συμπαρασύρει στα τάρταρα όλα τα άριστα που μπορεί να έχει ο «μαθητής» στα μαθήματά του.
