Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 12/10/2024
Ήταν ένα ζεστό βράδυ αυτό της Πέμπτης 20 Ιουλίου 2017, όταν μαζί με άλλους παλαιούς συμφοιτητές μου βρεθήκαμε στον όμορφο κήπο του Νομισματοκοπείου, στο κέντρο της Αθήνας. Ένας άλλος παλιός συμφοιτητής από το Πανεπιστήμιο Κρήτης, ο κιθαρίστας και συνθέτης Γιώργος Σπανός με το George Spanos Trio του, θα παρουσίαζε live τραγούδια από το άλμπουμ «Blue Passion» του 2015, το οποίο κουβαλούσε ήδη τον τίτλο του «καλύτερου ελληνικού jazz άλμπουμ» εκείνης της χρονιάς από τους αναγνώστες του Jazzonline.com. Ένα άλμπουμ στο οποίο, εκτός των άλλων εκλεκτών μουσικών που συμμετείχαν, περιείχε και ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία: Μίμης Πλέσσας.
Όταν με την παρέα καθίσαμε και παραγγείλαμε τις μπύρες μας, όσο περνούσε η ώρα τόσο περισσότερο κοίταζα με περιέργεια ένα από τα πρώτα τραπεζάκια δίπλα από το συγκρότημα, που αρχικά ετοιμαζόταν και στη συνέχεια ξεκίνησε να παίζει. Με γυρισμένη σε μένα την πλάτη δυσκολεύτηκα και απλά υπέθετα, εν τέλει λίγο αργότερα σιγουρεύτηκα: ήταν ο Μίμης Πλέσσας και αυτή ήταν η πρώτη (και εν τέλει τελευταία) φορά που τον έβλεπα δια ζώσης.
«Πολύ ωραίο», σκέφτηκα, «που ήρθε να τιμήσει τον Γιώργο και το συγκρότημά του· μεγάλο παράσημο σε τόσο προχωρημένη ηλικία και με τέτοια ιλιγγιώδη καριέρα πίσω του». Και λίγα τραγούδια αργότερα έρχεται η έκπληξη, την οποία μνημονεύω έως σήμερα και θέλησα να τη μοιραστώ με τους αναγνώστες της εφημερίδας μας…
Στη γωνία στα αριστερά του τρίο, δίχως να το έχω παρατηρήσει, βρισκόταν ένα «ταπεινό» συνθεσάιζερ, εξαιρετικής ποιότητας μεν αλλά απλό, με ένα μόνο κλαβιέ. Κάποια στιγμή ο Γιώργος Σπανός καλεί τον Μίμη Πλέσσα να τους συνοδεύσει σε κάποια τραγούδια. Ομολογώ ότι προβληματίστηκα, μου φάνηκε δύσκολο. Ο προβληματισμός μου έγινε μεγαλύτερος όταν ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης σηκώθηκε με βοήθεια και περπατώντας με συνοδεία αργά, κάθισε μπροστά στα πλήκτρα. Εκείνη τη βραδιά ήταν κάπου στα 93 του.
Δεν ήξερα τι να περιμένω, το ομολογώ… Και μετά ήρθε το δέος!
Το George Spanos Trio, με τον εξαιρετικό ερμηνευτή Σπύρο Κλείσσα στο μικρόφωνο, αλλά και σε instrumental εκτελέσεις, ξεκινά μια σειρά jazz διασκευών γνωστών τραγουδιών του μεγάλου προσκεκλημένου. Ο οποίος πλέον με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά και το πρόσωπο να λάμπει από ευτυχία, θυμίζει 25χρονο ενθουσιώδη μουσικό στα ξεκινήματά του, «δένοντας κόμπο» στην κυριολεξία το συνθεσάιζερ (με πιανιστικό ήχο φυσικά).
Άπαντες έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό με τους αστραπιαίους αυτοσχεδιασμούς, τις αλλαγές, τα περάσματα, τις γέφυρες, τους τονισμούς, σε πραγματικά εκπληκτικές jazz αποδόσεις, που με τον ηλεκτρικό ήχο του μπάσου και της κιθάρας αλλά και το παίξιμο στα τύμπανα έχουν μετατρέψει τη συναυλία σε μια jazz-rock στα όρια του fusion πανδαισία και τον κήπο του Νομισματοκοπείου σε μουσική… Εδέμ.
Δεν θυμάμαι πόσο κράτησε στην πραγματικότητα η συμμετοχή του Μίμη Πλέσσα. Ήταν για μερικά μόλις τραγούδια πριν επιστρέψει με συνοδεία στο τραπέζι του μέσα σε αποθέωση και από… νέος επανέλθει στη φυσική του ηλικία. Αλλά αυτή η μεταμόρφωση και το παίξιμό του μου φάνηκαν άχρονα.
Φεύγοντας εκείνο το βράδυ είχα πάρει ένα τεράστιο μάθημα ζωής από αυτόν τον άνθρωπο: κάνε αυτό που σου αρέσει, τίμησέ το, δούλεψε σκληρά, μην ενδίδεις, μην τα παρατάς, κάθε μέρα είναι μια νέα μέρα που μπορείς να την κάνεις να αξίζει, ακόμη κι όταν τα γεράματα σου χτυπήσουν την πόρτα. Έχει να κάνει με τη χαρά και την αίσθηση πληρότητας με την οποία πρέπει να προσπαθείς να πορεύεσαι μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου. Να μην αφήνεις τα νεανικά σου όνειρα και οράματα να ξεθωριάζουν…
Και αυτό το μάθημα ο Μίμης Πλέσσας μάς το έδωσε εκείνη τη βραδιά με δύο τρόπους: με τις νότες του και το λαμπερό του χαμόγελο.
Καλό του ταξίδι.
