Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Eντάξει, η αλήθεια είναι ότι το φετινό Πάσχα θύμισε σε πολύ μεγάλο βαθμό εκείνα προ πανδημίας και σίγουρα δεν θύμιζε σε τίποτα το «εσώκλειστο» Πάσχα του 2020 και εκείνο με την «Ανάσταση των… εννέα» του 2021, με τις ποσοστώσεις σε άτομα ανά οικογενειακή συνεστίαση. Και γενικώς, πλησιάζουμε όλο και περισσότερο σε αυτό που ονομάζουμε «κανονικότητα». Θυμάμαι, μάλιστα, ότι μέχρι την άνοιξη του 2020 όλοι προσπαθούσαν ή ήθελαν να ξεφύγουν από την περιβόητη «ρουτίνα». Και τελικά αποδείχθηκε στην πράξη ότι η «ρουτίνα» είναι πολύ πιο ευπρόσδεκτη από τους περιορισμούς στους τέσσερις τοίχους, τα μηνύματα για μετακινήσεις, τους αστυνομικούς ελέγχους, ενίοτε τη βία και τα πρόστιμα. Διότι η «ρουτίνα» και η δυνατότητα «απόδρασης» από αυτήν, είναι θέμα προσωπικής επιλογής που απορρέει από την ελευθερία μας. Την οποία στερηθήκαμε για αρκετό καιρό, στην αρχή δικαιολογημένα με τον φόβο του αγνώστου, στη συνέχεια, όμως, σχεδόν καταχρηστικά και με πολιτικές ή/και επιστημονικές αποφάσεις που κάποια στιγμή θα πρέπει να ελεγχθούν και να κριθούν για τη σκοπιμότητά τους. Διότι αυτά τα περί χαλάρωσης «με αναστολή» που ακούσαμε προ ημερών από τους ιθύνοντες, δεν μας κάθονται καθόλου καλά. Η κοινωνία δεν έχει τη διάθεση ούτε την υπομονή να δει να συνεχίζεται η «εργαλειοποίηση» αλά καρτ του κορωνοϊού. Επιστρέφουμε σε κανονικούς ρυθμούς, μαθαίνουμε να ζούμε με το κακό που μας βρήκε και το οποίο εξασθενεί μέρα με τη μέρα, ακολουθώντας την φυσική εξέλιξη όλων των ιών και ζητάμε την ισχυροποίηση του δημοσίου συστήματος υγείας. Κάθε απόπειρα πισωγυρίσματος θα αποτελεί αμιγώς πολιτική και όχι υγειονομική επιλογή. Άλλωστε αυτό έχει φανεί πεντακάθαρα πλέον. Και μια τέτοια απόφαση θα έχει τεράστιο πολιτικό κόστος, πέρα από το κοινωνικό, οικονομικό και ψυχολογικό μιας κοινωνίας που έχει δοκιμάσει ήδη τα όριά της.
Όμως, ας ξανασκεφτούμε λίγο: Για ποια «κανονικότητα» μιλάμε; Μπορεί να βγαίνουμε από το τούνελ της πανδημίας, αλλά με πολύ βαρύ τίμημα σε ζωές (ακόμη ένα ζήτημα που θα έπρεπε ήδη να έχει απασχολήσει τους εισαγγελείς της χώρας), ενώ τριγύρω μας το σύμπαν «φλέγεται». Στην κυριολεξία.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, η εξωφρενική ενεργειακή ακρίβεια, μαζί με τον επισιτιστικό κίνδυνο που αορίστως κρέμεται από πάνω μας, οι διάφορες, σοβαρές ή μη, απειλές περί «πυρηνικού πολέμου», η υγειονομική κατάσταση στην Κίνα, η οποία όπως φαίνεται ξεκινά με διαφορά φάσης… δύο χρόνων να αντιμετωπίζει την πανδημία που έως τώρα είχε καταφέρει να νικήσει, η εμφάνιση παιδικής ηπατίτιδας αγνώστου αιτίας, η έξαρση των πάσης φύσεως δολοφονιών, των βιασμών και των κακοποιήσεων, τα προβλήματα των μαθητών μετά από σχεδόν δύο χρόνια σχολικής διατάραξης, τα προβλήματα στην ελευθερία της δημοσιογραφικής έκφρασης και η «ζούγκλα» που πλέον θυμίζουν τα social media, συνθέτουν ένα σκηνικό που μόνο «κανονικότητα» δεν μπορεί να θυμίζει.
Μπρος σε όλα αυτά, αναζητούνται στιβαρές δημοκρατικές ηγεσίες σε παγκόσμια κλίμακα. Αξιακές ηγεσίες που θα στραφούν στις κοινωνίες και τις ανάγκες τους, που θα προτάξουν τον άνθρωπο προ του επιχειρηματικού υπερκέρδους, που θα επαναφέρουν τη διαφάνεια, την κοινωνική και δικαστική δικαιοσύνη, που, τέλος πάντων, θα μπορέσουν να αναγνώσουν σε βάθος και να αντιληφθούν εγκαίρως ότι ο δρόμος που βαδίζει σήμερα ο πλανήτης οδηγεί σε αδιέξοδο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον όλων μας…
