Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Aντιγράφω από την Wikipedia: «Η “Ζούγκλα του Μαυροπίνακα” (Blackboard Jungle) είναι κινηματογραφική ταινία αμερικανικής παραγωγής (1955) σε σκηνοθεσία του Brooks Richard, με υπόθεση η οποία αποτέλεσε πρότυπο για δεκάδες παρόμοια έργα, τα οποία ακολούθησαν. Στην ταινία, η οποία βασίζεται σε νουβέλα του Evan Hunter, περιγράφεται ο αγώνας ενός δασκάλου να επιβάλει την τάξη στην αίθουσα διδασκαλίας, απέναντι σε μια ομάδα ατίθασων νεαρών εφήβων που κινούνται στο όριο της εγκληματικής συμπεριφοράς».
Από την εποχή των αλήστου μνήμης «τέντι μπόις» αυτή η ιστορία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με διάφορες παραλλαγές. Κάποιοι προβληματίζονται για όσα συμβαίνουν στην εποχή μας, αλλά πάντα έτσι ήταν, έτσι θα είναι. Με τη διαφορά ότι στις (όχι και τόσο) παλαιότερες εποχές, η παραβατικότητα δεν άγγιζε σχεδόν ποτέ τους δασκάλους και τους καθηγητές. Ο σεβασμός ήταν μεγαλύτερος, απόρροια της συνειδητοποίησης των παιδιών του σημαντικού ρόλου των εκπαιδευτικών και της σπουδαιότητας να μαθαίνει κανείς γράμματα. Συνειδητοποίηση που προερχόταν σε σημαντικό βαθμό από το οικογενειακό περιβάλλον.
Σήμερα οι ισορροπίες έχουν αλλάξει. Προϊόντος του χρόνου και με τις σύγχρονες παιδαγωγικές αντιλήψεις να είναι απολύτως παιδοκεντρικές, ο σεβασμός στους εκπαιδευτικούς και η εμπιστοσύνη προς το έργο τους έχουν αμβλυνθεί σε μεγάλο βαθμό. Αποτέλεσμα: Να βρίσκονται σε πάρα πολλές περιπτώσεις οι ίδιοι απολογούμενοι στους γονείς για τα πεπραγμένα τους και τις αξιολογήσεις τους για τους μαθητές, ενώ οι συμβουλές και υποδείξεις τους όχι μόνο πέφτουν στο κενό, αλλά πολλές φορές προκαλούν και αντιδράσεις. Και σε δεύτερο χρόνο, αυτή η προσέγγιση οδηγεί σε μαθητές που δεν σέβονται ούτε τα πρόσωπα ούτε τον χώρο όπου περνούν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής τους.
Κάπως έτσι οδηγούμαστε και σε περιπτώσεις όπως αυτή που μπορείτε να διαβάσετε στην απέναντι σελίδα. Τα όσα σοκαριστικά έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό στο 1ο Γυμνάσιο Μελισσίων, αφορούν αυτή ακριβώς τη σχέση εκπαιδευτικού – μαθητή. Το πώς αυτή η σχέση μπορεί να χαλάσει, στο σημείο να εκτοξεύονται… καπνογόνα εναντίον μαθητών εντός του κτηρίου, να γίνονται «γυαλιά καρφιά» οι αίθουσες σε καταλήψεις, να γίνονται συλλήψεις μαθητών και να σχηματίζεται φάκελος στην Εισαγγελία Ανηλίκων, αποτελεί, πλέον, «σημείο μηδέν» για τον προβληματισμό όλων των εμπλεκομένων. Από το Υπουργείο Παιδείας μέχρι τη Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας, τις ΟΛΜΕ, τους ψυχολόγους, τους κοινωνιολόγους, τους κοινωνικούς λειτουργούς. Διότι η «χαλαρή» προσέγγιση που επικρατεί εδώ και δεκαετίες στην εκπαιδευτική διαδικασία, έχει οδηγήσει τα παιδιά στην αλλοίωση της έννοιας «σχολείο» και σε πολλές περιπτώσεις στην πλήρη απαξίωσή του, συνοδευόμενη από ασύδοτες συμπεριφορές.
Τον γύρο του διαδικτύου έχει κάνει τις τελευταίες ημέρες και επιστολή εκπαιδευτικού σε νησιωτικό ΕΠΑΛ, περιγράφοντας «σημεία και τέρατα» που τον οδήγησαν στην παραίτηση από τη θέση του δημόσιου εκπαιδευτικού. Στην ίδια επιστολή καταγράφονται από τον ίδιο και μια σειρά προτάσεων για το τι πρέπει να γίνει. Προς το παρόν δεν έχει ιδρώσει το αυτί κανενός. Ίσως το 1ο Γυμνάσιο Μελισσίων να αποτελέσει το εφαλτήριο για το άνοιγμα μιας σοβαρής συζήτησης για την σε βάθος και ουσιαστική παιδεία (και όχι απλά «εκπαίδευση» των παιδιών μας. Και όχι να αναλωνόμαστε σε «μέντορες», «συμβούλους» και λοιπά γραφειοκρατικά σχήματα και ευφυολογήματα που δεν λύνουν, αλλά κάνουν ακόμη πιο σύνθετη τη δουλειά των δασκάλων τους.
