Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 17/06/2023
Kαι μόνο η ιδέα μανάδων με τα παιδιά, μαζί με δεκάδες ή, το χειρότερο, εκατοντάδες νέους και μεγαλύτερους άνδρες τους να πνίγονται βασανιστικά στη θάλασσα ανοιχτά της Πύλου, προκαλεί ανατριχίλα και απέραντη θλίψη.
Θλίψη όχι μόνο για την απώλεια τόσων ζωών με τέτοιο τραγικό τρόπο, αλλά, κυρίως, για την καταρράκωση, την καταβαράθρωση της ίδιας της έννοιας του ανθρώπου και της αξίας της ζωής του πάνω σε τούτον τον μάταιο κόσμο.
Η κατάσταση στον πλανήτη, ειδικά στο Μεσανατολικό μέρος του, αλλά και το Υποσαχάριο σε ένα μεγάλο βαθμό, έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση, στην ακραία φτωχοποίηση και στο σβήσιμο ακόμη και της ελπίδας που πάντα κρυβόταν στο κουτί της Πανδώρας, αλλά πάντα έβγαινε προς τα έξω για να δώσει μια αχτίδα αισιοδοξίας και πάλης απέναντι σε θεούς και δαίμονες των κατατρεγμένων ανθρώπων. Καμία ελπίδα. Δυστυχώς.
Ακόμη κι αν το τραγικό ναυάγιο δεν είχε συμβεί ποτέ, μόνο και μόνο η εικόνα των στοιβαγμένων σαν ζώα ανθρώπων στο μοιραίο πλεούμενο, μια από τις εκατοντάδες τέτοιες εικόνες που ζούμε μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, τις «Αραβικές Ανοίξεις», τους πετρελαιο-πολέμους και την ακραία ανέχεια, που οδηγούν κατά χιλιάδες τους ανθρώπους υπανάπτυκτων ή χτυπημένων από τους πολέμους χωρών να στοιβάζονται σε πλοιάρια ή να εξοντώνονται σε χερσαίες πορείες χιλιάδων χιλιομέτρων, προκειμένου να βρουν μια διέξοδο ζωής, είναι αρκετή: Υπάρχουν άνθρωποι πολλών ταχυτήτων. Υπάρχουν άνθρωποι αναλώσιμοι. Υπάρχουν άνθρωποι που η ζωή τους είναι αμελητέα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ενδιαφέρει τους «ισχυρούς» του πλανήτη υπό ποιες συνθήκες και αν ζουν.
Κι αυτός ο ανθρώπινος πόνος, ακόμη χειρότερα, μεταφράζεται σε «μαύρο» χρήμα, που κάνει πλούσιους τους διακινητές ανθρωπίνων ψυχών, τη σύγχρονη μορφή των σκλαβοπάζαρων άλλων εποχών, που υποτίθεται η ανθρωπότητα έδωσε αγώνες τεράστιους, ώστε να θεωρεί ότι ανήκουν στα πιο μαύρα κι άραχλα συρτάρια του χρονοντούλαπου της ιστορίας.
Η Ελλάδα κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος για την τραγωδία της Πύλου. Όπως έγινε και στη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών. Όμως, το ερώτημα είναι ένα και αμείλικτο: Άλλαξε κάτι μετά τα Τέμπη προς το καλύτερο; Θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο μετά το ναυάγιο της Πύλου; Μήπως θα σταματήσουν οι πολιτικές παθογένειες σε εθνικό ή διεθνές επίπεδο που οδηγούν στον χαμό τόσων ζωών και στο πένθος πολύ περισσότερων;
Όσο η μάχη για την εξουσία και το κέρδος αποδεικνύεται υπέρτερη των βασικών και θεμελιωδών αξιών και πυλώνων του ανθρωπισμού, η απάντηση στο ερώτημα θα είναι μονίμως αρνητική και πάντα επώδυνη.
Οι άτυχοι επιβάτες του λαθρόπλοιου, δεν βυθίστηκαν απλώς στα νερά του Ιονίου. Χάθηκαν στον βυθό της ντροπής, της αναλγησίας και της κερδοσκοπίας, στον οποίο όλο και περισσότερο βουλιάζει η ίδια η ανθρωπότητα, μέρα με τη μέρα. Και μέχρι στιγμής, κανείς δεν φαίνεται να θέλει πραγματικά να αναστρέψει αυτόν τον κατήφορο…
