Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 03/05/2023
Στα χρόνια, που έλαχε να ζούμε, έχουμε την ευλογία η επιστήμη να μάς προσφέρει τεράστιες δυνατότητες. Η τεχνολογική πρόοδος έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που κάλλιστα ο άνθρωπος μπορεί σήμερα να ζει μια άνετη καθημερινότητα. Ωστόσο, παρά τη ραγδαία εξέλιξη (πριν από λίγες μέρες ολοκληρώθηκε νέα έρευνα στον… πλανήτη Άρη), συναντάμε το άλλο άκρο, δείγματα παρακμής και αποδείξεις ανέχειας.
Αφορμή για τέτοιες διαπιστώσεις είναι οι ανάγκες χιλιάδων ανθρώπων -ακόμη και στα Βόρεια Προάστια- που αδυνατούν να καλύψουν τα βασικά και χρειάζονται στήριξη και μάλιστα, με βάση στοιχεία των Δήμων Χαλανδρίου & Αγίας Παρασκευής ο αριθμός τους έχει αυξηθεί. Τις προηγούμενες μέρες του Πάσχα, μια ουσιαστική βοήθεια προσέφερε η κινητοποίηση δημοτικών αρχών, παρατάξεων, φορέων και μεμονωμένων ανθρώπων, που προσπάθησαν ο διπλανός μας να μη στερηθεί ό,τι κάποιοι θεωρούμε δεδομένο.
Η επανάληψη αυτών των πρωτοβουλιών αλληλεγγύης -φέτος σε μεγαλύτερη ζήτηση λόγω του όλο και αυξημένου κόστους ζωής- προδίδει τη διαχρονική απουσία της κεντρικής Πολιτείας. Σε αυτές τις ανάγκες, όπως και στις περισσότερες περιπτώσεις, ο πρώτος λόγος για παρεμβάσεις ανήκει στο Κράτος, καθώς χρειάζεται να υπάρχει ένας οργανωμένος τρόπος να λύνονται τα προβλήματα, με ένα σταθερό δίχτυ προστασίας για τα ελάχιστα δικαιώματα επιβίωσης (και όχι με ευκαιριακά, «ανεμικά» pass).
Η πιο ανησυχητική επίπτωση αυτής της άσχημης πραγματικότητας είναι ότι όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές δείχνουν να έχουν αποδεχθεί τα συσσίτια και τις συλλογές τροφίμων ως φυσικά φαινόμενα, ενώ το ημερολόγιο δείχνει… 2023. Μάλιστα, δεν φαίνεται να ιδρώνουν τα αυτιά πολλών αρμοδίων που στους σύγχρονους καιρούς, τόσοι άνθρωποι στέκονται σε ουρές για να λάβουν μια μερίδα φαγητού ή να δεχθούν μια σακούλα με είδη ανάγκης. Μας φαίνεται αδιανόητο, για παράδειγμα, ότι υπήρχε μια εποχή που τα παιδιά διάβαζαν με τη γκαζόλαμπα ή οι γονείς τους όργωναν το χωράφι με… μουλάρι, αλλά όχι η παρούσα και σήμερα τραγωδία της φτώχειας.
Oι λύσεις που δίνουν Τοπική Αυτοδιοίκηση, φορείς, επιχειρήσεις και ανώνυμοι πολίτες είναι, σε μεγάλο βαθμό, σημαντικότατες. Ενδεικτικά, οι δήμοι, μέσω των δομών τους, σε σταθερή βάση καλύπτουν ανάγκες σίτισης των δικαιούχων τους. Το μεγάλο στοίχημα είναι να εντοπίζονται οι κάτοικοι της διπλανής πόρτας που από ενοχή ή εν αγνοία τους δεν έχουν καταχωρηθεί στους ωφελούμενους.
Πέρα από την υλική συμβολή, η στήριξη αυτή προσφέρει δύναμη σε αβοήθητες ψυχές να σταθούν όρθιες, υπενθυμίζοντάς τες ότι αποτελούν μέρος και όχι περιθώριο της κοινωνίας. Η ουσιαστική συνεισφορά τέτοιων πράξεων, άλλωστε, είναι το μήνυμα προς τους συμπολίτες μας σε δυσκολία ότι όλοι αξίζει να διεκδικούν μια αξιοπρεπή ζωή, ώστε το επόμενο Πάσχα να μην έχουν ανάγκη από συσσίτια και φιλανθρωπίες.
