Γράφει ο Τάσος Μεργιάννης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Πεντέλης – Μελισσίων – Βριλησσίων – 9/03/2023
Στη σκιά της ανείπωτης τραγωδίας που χτύπησε τη χώρα μας λίγη ώρα πριν εκπνεύσει ο καταραμένος Φεβρουάριος του 2023, και καθώς ο θυμός και η οργή παίρνουν τη θέση της άφατης θλίψης, το μόνο θετικό που μπορεί να καταγραφεί από αυτή τη θλιβερή ιστορία είναι η συγκλονιστική ανταπόκριση των πολιτών στο κάλεσμα να δοθεί αίμα υπέρ των τραυματιών.
Τα τάχιστα κοινωνικά αντανακλαστικά που επέδειξαν οι συμπατριώτες μας που έσπευσαν κατά χιλιάδες στις κατά τόπους αιμοδοσίες απέδειξαν ότι τα αποθέματα αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες του Εθνικού Κέντρου Αιμοδοσίας. Δεν μπορούν όμως να νικήσουν την ανικανότητα και την αναλγησία ενός κράτους με modus operandi που συνοψίζεται στις 4 λέξεις που φέρεται να ακούστηκαν στο μοιραίο σιδηροδρομικό δυστύχημα: «πάμε κι όπου βγει».
Στη γειτονιά μας, η προσέλευση στην έκτακτη δράση αιμοδοσίας για τα θύματα στα Τέμπη που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 5 Μαρτίου στα Δημοτικά Ιατρεία Βριλησσίων, ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ουρά των εθελοντών αιμοδοτών -νεαρής κυρίως ηλικίας- ήταν τόσο μεγάλη, που δεν πρόλαβαν να εξυπηρετηθούν όλοι, με την πρόεδρο του ΟΚΠΑ και αντιδήμαρχο Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Βούλα Αρσένη – Λάμπρου να σημειώνει «μπορεί να ζούμε από τύχη σε αυτή την χώρα, πλην όμως η νέα γενιά δεν θα αφήσει ξανά τίποτα στην τύχη».
Όσον αφορά την επιτυχή έκβαση της αιμοδοσίας, για ακόμα μια φορά (και δυστυχώς με αφορμή ένα τραγικό γεγονός), επιβεβαιώθηκε ότι είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν επαρκή αποθέματα αίματος για να μπορούμε να ανταποκρινόμαστε σε έκτακτες καταστάσεις, κάτι που μπορεί να γίνει πράξη μόνο μέσα από την αύξηση του αριθμού συνειδητοποιημένων τακτικών αιμοδοτών.
Όσον αφορά, πάλι, τις ευθύνες για την τραγωδία, όλες αυτές τις ημέρες έχουν γραφεί και ακουστεί τόσα πολλά που η στήλη δεν έχει να προσθέσει κάτι. Απλώς, επιλέγει να παραθέσει την τοποθέτηση του ηθοποιού και πρώην βουλευτή Νίκου Ορφανού την οποία και προσυπογράφει απόλυτα: «Πολιτική ευθύνη υπάρχει σε ουσιαστικό επίπεδο. Και είναι διαχρονική. Και η λύση εδώ που φτάσαμε είναι μία: Αναστολή κάθε σιδηροδρομικού δρομολογίου μέχρι να εγκατασταθεί εντελώς στο σύνολο του δικτύου το απαραίτητο σύστημα ασφαλείας. Ακόμη και αν κρατήσει χρόνια. Καλύτερα χωρίς τρένα, παρά με τρένα χωρίς επιστροφή…»
Υ.Γ. Το συλλογικό αυτό πένθος οφείλουμε να το βιώσουμε όσο μπορούμε και να το μοιραστούμε ως κοινωνία. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα μπορέσουμε ούτε να το διαχειριστούμε αλλά ούτε και να δοθεί μια επαρκής λύση. Και τότε το «πάμε κι όπου βγει» για ακόμα μια φορά θα έχει νικήσει κατά κράτος το «τίποτα στην τύχη»…
