Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι εξ’ αρχής: Δεν έχω καμία απολύτως ένσταση ως προς τη χρησιμότητα και το έργο που επιτελούν οι ιδιωτικές δομές υγείας και ειδικά τα νοσοκομεία. Αποτελούν τη μια όψη του ίδιου νομίσματος, η άλλη είναι το δημόσιο σύστημα υγείας. Και ο στόχος είναι κοινός: Η παροχή ποιοτικών υπηρεσιών πρόληψης και περίθαλψης προς όλους, ανεξαρτήτως πορτοφολιού ή κοινωνικής τάξης.
Όμως, με αφορμή την περίπτωση του ΝΙΕΝ (βλ. απέναντι σελίδα), δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: Γιατί ενώ επί μνημονίων μπήκε λουκέτο σε δύο νοσοκομειακές μονάδες στα Μελίσσια με ένα από τα κύρια επιχειρήματα να είναι «επειδή υπήρχαν πολλά μαζεμένα στην περιοχή και έπρεπε να γίνουν περικοπές», σήμερα το ελληνικό Δημόσιο μέσω ΕΦΚΑ κρίνει ότι «υπάρχει ανάγκη για ακόμη ένα νοσοκομείο στην περιοχή», αλλά αυτό να είναι ιδιωτικό;
Σε αυτό το σημείο διατυπώνω ένα ακόμη ερώτημα με αφορμή τον τρόπο διαχείρισης της πανδημίας: Πληρώνει κάποιος μια ολόκληρη ζωή από το υστέρημά του για να έχει ιδιωτική ασφάλιση, επειδή θέλει να έχει πρόσβαση σε ποιοτικές υπηρεσίες υγείας που παρέχει ο ιδιωτικός τομέας, ενδεχομένως λαμβάνοντας υπόψη τα μεγάλα διαχρονικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το ΕΣΥ. Κι έρχεται το ελληνικό κράτος στην πανδημία και λέει «δεν με ενδιαφέρει αν πλήρωνες και πληρώνεις έναν σκασμό χρήματα τόσα χρόνια, δεν σου επιτρέπω αν νοσήσεις από COVID-19 να νοσηλευτείς σε ιδιωτικό νοσοκομείο». Γιατί;
Και την ίδια στιγμή, ενώ ο ιδιωτικός τομέας έχει μείνει εκτός μάχης, συμβάλλοντας εμμέσως στην αύξηση της πίεσης στο ΕΣΥ σε διάφορα κύματα έξαρσης, ειδικά στις ΜΑΦ και ΜΕΘ, ένα ακόμη ιδιωτικό νοσοκομείο δείχνει να βρίσκεται στα σκαριά και μάλιστα, σαν σε ειρωνεία, στην ίδια περιοχή στην οποία έχουν παροπλιστεί δύο νοσοκομειακές μονάδες (Μπόμπολα – Παπαδημητρίου) που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν είτε ως γενικά είτε ως νοσοκομεία μιας νόσου, βοηθώντας την κατάσταση. Κι όλα αυτά, την ώρα που το επίσης γειτονικό «Αμαλία Φλέμινγκ» παλεύει να μείνει όρθιο κόντρα στα δικά του μεγάλα προβλήματα.
Ασφαλώς, το ΝΙΕΝ ήταν κάποτε νοσοκομείο. Και είναι σωστό και λογικό να λειτουργήσει ξανά ως τέτοιο, εφόσον κάποιος ιδιώτης ενδιαφέρεται να επενδύσει σε αυτό. Όμως, νοσοκομείο ήταν κάποτε και το «Μπόμπολα», αλλά πολύ εύκολα μετατράπηκε εν μέρει σε… νηπιαγωγείο, ενώ και για το υπόλοιπο κομμάτι του οι χρήσεις που κουβεντιάζονται είναι εξω-νοσομομειακές.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά, λοιπόν; Διότι θα περίμενε κανείς σε ένα κράτος με λογική, σεβασμό στα χρήματα των φορολογούμενων, αλλά και στις ιδιωτικές επενδύσεις, η ανάπτυξη του δημόσιου και του ιδιωτικού συστήματος υγείας της χώρας να είναι τουλάχιστον ισόρροπη και όχι ετεροβαρής, συμβάλλοντας και στον υγιή ανταγωνισμό. Και κυρίως, να μη ζούμε τραγικές καταστάσεις σαν κι αυτές του περασμένου φθινοπώρου και χειμώνα, όταν δηλαδή η ενισχυμένη παρουσία του ΕΣΥ αποτελεί επιτακτική αναγκαιότητα.
