Η φετινή περίοδος αποδεικνύεται πολύ δύσκολη στον τομέα της εκπαίδευσης και καθημερινής διαβίωσης των παιδιών ΑμεΑ που φιλοξενούνται στις Δομές που υπάρχουν εντός των ορίων του Αμαρουσίου.
Μετά την δοκιμασία που πέρασαν παιδιά και γονείς με το προσωρινό, όπως αποδείχθηκε, κλείσιμο του ΚΔΑΠ-ΜΕΑ Αμαρουσίου, νέα προβλήματα προκύπτουν για τις οικογένειες και τους εκπαιδευόμενους των δομών του Σικιαρίδειου Ιδρύματος. Όπως μπορείτε να διαβάσετε στο αναλυτικό ρεπορτάζ της σελ. 3, τα οικονομικά προβλήματα οδήγησαν τη διοίκηση να ζητήσει 70 ευρώ το μήνα από τους γονείς για να μπορεί να πληρώνει τα πούλμαν που μεταφέρουν τα παιδιά τους από και προς τις εγκαταστάσεις του Ιδρύματος.
Συζητήσεις, διαβουλεύσεις, αιτήματα, δίνουν και παίρνουν και, εδώ που τα λέμε, απολύτως δίκαια, αφού στα καλά καθούμενα 70 ευρώ το μήνα δεν είναι κάτι που μπορεί να αντέξει το οικογενειακό εισόδημα.
Το μεγάλο πρόβλημα, πάντως, δεν είναι η απόφαση επιβολής «ναύλων» από το Δ.Σ. του Σικιαρίδειου, αλλά το «γιατί». Και η απάντηση είναι μελαγχολική: Ένα κράτος που χρωστάει χιλιάδες ευρώ σε δομές όπως το Σικιαρίδειο και αλλού, ένα κράτος που ενώ ευαγγελίζεται την καθολική ενσωμάτωση των ΑμεΑ στο εκπαιδευτικό, κοινωνικό και εκπαιδευτικό γίγνεσθαι, την ίδια στιγμή, δέσμιο των μνημονιακών επιπτώσεων, δεν είχε τη δυνατότητα να ενισχύσει στην πράξη την καθημερινότητα αυτών των παιδιών.
Αλλά, θα πει κανείς, μήπως όλα αυτά τα χρόνια έχουν διορθωθεί τα κακώς κείμενα σε άλλους τομείς όπως η προσβασιμότητα των ΑμεΑ; Μήπως έχουν γίνει όλα τα δημόσια και δημοτικά κτήρια «φιλόξενα» για αυτούς; Μήπως οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια είναι άνετα;
Μα ακόμη και στην περίπτωση του ΚΔΑΠ-ΜΕΑ να σταθεί κανείς, θα διαπιστώσει ότι ναι μεν άνοιξε και πάλι το κτήριο, αλλά οι παρατηρήσεις από την Περιφέρεια για τις ελλείψεις του εξακολουθούν να παραμένουν. Και πολύ σωστά η διοίκηση Πατούλη εξετάζει σοβαρά την πρόταση της «Αμαρυσίας Εστίας» για μεταφορά των δομών σε κάποιο από τα νεοαποκτηθέντα διατηρητέα.
Αλλά το θέμα παραμένει: Δεν δικάζουμε προθέσεις μεν, αφού θεωρούμε ότι εξ ορισμού όλοι προσπαθούν να εντάξουν ομαλά τα ΑμεΑ στη σύγχρονη κοινωνία μας, αλλά αυτό η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι ακόμη υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης για να διανύσουμε. Όλοι μας. Από το κράτος και την Αυτοδιοίκηση, μέχρι κι εμάς τους ίδιους, που μπορεί π.χ. να παρκάρουμε κλείνοντας ράμπα ΑμεΑ ή πάνω στην κίτρινη γραμμή των τυφλών όταν «καβαλάμε» τα πεζοδρόμια επειδή… έτσι γουστάρουμε.
