Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Θα μπορούσα για τρίτη φορά σε ένα χρόνο να αναφερθώ στο θανατικό της ασφάλτου, μετά και την πολύνεκρη τραγωδία με τους 17χρονους στον Εύοσμο, αλλά θα ήταν μάταιο, αφού και να τα λέμε εμείς οι γραφιάδες, κανενός το αυτί δεν δείχνει να ευαισθητοποιείται μπας κι αλλάξει προς το καλύτερο η κατάσταση. Γι’ αυτό και προτιμώ να ασχοληθώ με κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό, που σε πολύ μεγάλο βαθμό σχετίζεται και με την οδηγική συμπεριφορά του Έλληνα. Κάτι που μου έκανε, μετά από πολύ καιρό, θετικότατη εντύπωση και με έπεισε ότι στη μαυρίλα των καιρών μας, υπάρχουν αχτίδες αισιοδοξίας για το μέλλον αυτού του λαού. Αναφέρομαι στην ανακοίνωση που εξέδωσε η Γ’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, η οποία «τα χώνει» για το «φαινόμενο Survivor» και τη νέα μαζική υστερία που διατρέχει την ελληνική κοινωνία.
Είμαι από εκείνους (τους λίγους μάλλον) που δεν έχουν δει ούτε λεπτό από το συγκεκριμένο reality, ούτε και από τα άλλα, μουσικά, reality shows που έχουν «ξαναφυτρώσει» τα τελευταία 2 χρόνια. Προσπαθώ να κρατήσω τα παιδιά μου μακριά από τηλεοπτικά κατασκευασμένες πραγματικότητες που προωθούν αρχές και αξίες πολύ μακριά από εκείνες με τις οποίες μας μεγάλωσαν οι δικοί μας γονείς, ενώ τα ενθαρρύνω να ανακαλύπτουν μόνα τους τη μουσική που τους αρέσει και, μεγαλώνοντάς τα, θα αποπειραθώ να τα πείσω ότι η πραγματική τέχνη φτιάχνεται από εκείνους που ζουν τη ζωή και μεταφέρουν τις εμπειρίες τους με τον τρόπο που τους εκφράζει. Όχι μέσα από τηλε-διαγωνισμούς, επιτροπές, μουσικούς «κήνσορες» και οικογένειες που κλαίνε από χαρά επειδή το παιδί τους πήρε το «μπράβο» κάποιων καλλιτεχνών αμφίβολης αισθητικής, λες και πέρασε στο Πανεπιστήμιο ή βρήκε δουλειά.
Όμως, παρασύρθηκα, καθώς ο ουσιαστικός λόγος που αναφέρθηκα στην ανακοίνωση της Γ’ ΕΛΜΕ είναι άλλος: Για πρώτη φορά μετά από (δεν ξέρω κι εγώ πόσα) χρόνια ένα συλλογικό εκπαιδευτικό όργανο εκδίδει ανακοίνωση που δεν αναφέρεται σε συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, ωράρια, προσλήψεις, μισθούς κ.λπ. (έστω κι αν έχουν απόλυτο δίκιο, άλλο αυτό). Για πρώτη φορά εκπαιδευτικοί, δηλαδή οι άνθρωποι που έχουν ως αποστολή τους όχι μόνο την εκπαίδευση, αλλά και σε μεγάλο βαθμό την πνευματική ωρίμανση των παιδιών μας, έδωσαν παρεμβατικό στίγμα σε τέτοιο επίπεδο. Κατέδειξαν μια κατάσταση πνευματικής υποβάθμισης που οι ίδιοι βιώνουν, μέσω των μαθητών τους, ότι φτάνει στο απροχώρητο. Αυτή είναι η αχτίδα αισιοδοξίας για την οποία μιλούσα στην αρχή. Και δείχνει τον δρόμο και στους υπόλοιπους πνευματικούς και παιδευτικούς ταγούς της κοινωνίας μας, να τολμήσουν, να παρέμβουν και να ανατρέψουν τον κατήφορο. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν…
