Mπορεί η Ρεάλ Μαδρίτης να κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο του Champions League το βράδυ του Σαββάτου 3 Ιουνίου με θρίαμβο απέναντι στη Γιουβέντους, αλλά κατά την άποψή μου το ίδιο βράδυ είχαμε και τον «θρίαμβο» των ισλαμιστών τρομοκρατών που είναι απείρως πιο σημαντικός και, παραδόξως, πέρασε σχεδόν «αβρόχοις ποσί», στη «σκιά» του τελικού και του τρομοκρατικού χτυπήματος στο Λονδίνο. Κάτι που, ασφαλώς, δεν δικαιολογείται από τον τρομακτικά ασύλληπτο αριθμό των 1.527 φίλων της ιταλικής ομάδας που τραυματίστηκαν ποδοπατώντας πανικόβλητοι ο ένας τον άλλο στο Τορίνο, όταν ένας ανεγκέφαλος μέσα στο πλήθος που παρακολουθούσε το παιχνίδι σε γιγαντο-οθόνη στο κέντρο της πόλης, αστειεύτηκε περί «βόμβας».
Στον ακήρυχτο – κηρυγμένο πόλεμο των τελευταίων χρόνων οι ισλαμιστές τρομοκράτες έχουν καταφέρει «νίκες», με πολύνεκρα χτυπήματα σε Λονδίνο, Βρυξέλλες, Παρίσι, Νίκαια, Μάντσεστερ, Στοκχόλμη, ωστόσο ο πραγματικός τους «θρίαμβος» ήρθε το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, ως απότοκος αυτών των «νικών»: Ο δυτικός κόσμος ζει, πλέον, για τα καλά υπό το καθεστώς τρόμου. Και αυτή είναι η πιο ανησυχητική διαπίστωση των τελευταίων ετών. Οι άνθρωποι σε αυτές τις χώρες δεν μπορούν, πλέον, να περπατούν σε κεντρικά σημεία, να διασκεδάζουν τα βράδια, να παρακολουθούν κάποια αθλητική ή καλλιτεχνική εκδήλωση μαζικά, δίχως να κοιτάνε δεξιά, αριστερά και πίσω από την πλάτη τους, με ανησυχία.
Σε έναν κόσμο που ευαγγελίζεται την ελευθερία, αυτό συνιστά παταγώδη συντριβή. Συντριβή για τις επεκτατικές πολιτικές αιώνων, για το «πλιάτσικο» στις χώρες της Μέσης Ανατολής και του Τρίτου Κόσμου και, φυσικά, για την αδυναμία εκπόνησης ενός σοβαρού σχεδίου υποδοχής στις δυτικές χώρες του τεράστιου κύματος μεταναστών/προσφύγων που ουσιαστικά οι ίδιες δημιούργησαν με ανηλεείς βομβαρδισμούς, εισβολές, «αραβική άνοιξη», ασύμμετρες απειλές, παράπλευρες απώλειες, πώληση όπλων σε «βολικούς» εξτρεμιστές και άλλα «ωραία» που παρακολουθούμε χρόνια τώρα.
Φυσικά, αυτή είναι η μια πλευρά του θανατηφόρου αυτού νομίσματος. Η άλλη πλευρά έχει να κάνει με τον τυφλό θρησκευτικό φανατισμό που δεν διστάζει να αιματοκυλήσει άμαχους πληθυσμούς πιστεύοντας ότι έτσι «παίρνει εκδίκηση», που ξηλώνει πολιτιστικά μνημεία αιώνων επειδή ανήκουν στους Ρωμαίους, τους Σταυροφόρους κ.λπ., που καταπιέζει σε βαθμό ζωώδη τις γυναίκες, που θερίζει όποιον πιστεύει σε άλλο θεό (πρόσφατο το παράδειγμα της, πολλοστής, σφαγής των Κοπτών στην Αίγυπτο).
Κι ενώ, λοιπόν, όλες οι αστυνομικές δυνάμεις της Αγγλίας και Ουαλίας είχαν επικεντρωθεί στον τελικό του Κάρντιφ, το κακό ήρθε από το Τορίνο και κυριολεκτικά για… πλάκα.
Το μεγάλο ζήτημα είναι αν αυτό το φαινόμενο είναι αντιμετωπίσιμο ή η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Και δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι για το πρώτο. Όχι όσο συνεχίζεται το δυτικό «καουμποϊλίκι» στη Μέση Ανατολή, όχι όσο ο θρησκευτικός σκοταδισμός στέλνει «ρομπότ» σε αποστολές αυτοκτονίας.
