Aν έφτανε η συγκινητική αλληλεγγύη, την οποία επιδεικνύει η πλειονότητα των Ελλήνων για να επιλυθεί το προσφυγικό, σήμερα θα ζούσαμε όλοι σε έναν καλύτερο κόσμο και δεν θα υπήρχαν πρόσφυγες. Η πραγματικότητα, όμως, είναι σκληρή και μας προσγειώνει ανώμαλα. Τα κλειστά σύνορα με τα Σκόπια και η στάση των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων, οι οποίες μπλοκάρουν το λεγόμενο «βαλκανικό διάδρομο» στην πορεία των προσφύγων προς την Ευρώπη, δημιουργούν ολοένα και πιο ασφυκτικές συνθήκες στην Ειδομένη. Περισσότεροι από 14.000 πρόσφυγες παραμένουν στο σημείο υπό αντίξοες συνθήκες, μέσα στη βροχή, το κρύο και τη λάσπη, περιμένοντας μάταια τη σειρά τους για να συνεχίσουν το ταξίδι τους.
Την ίδια στιγμή, και ενώ στο εσωτερικό κυβέρνηση και αντιπολίτευση βρήκαν κοινή γραμμή στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, αναζητείται τρόπος για τη διαχείριση των ροών από την Τουρκία, με δεδομένο τον εφιάλτη των κλειστών συνόρων. Από την πλευρά της, η Ευρώπη εξακολουθεί να παρατηρεί αμήχανη, όπως φάνηκε από τη Σύνοδο Κορυφής της Δευτέρας, όπου το κείμενο συμπερασμάτων άλλαξε αρκετές φορές μέχρι να αποφασιστεί ότι… αναβάλλονται οι αποφάσεις για την επόμενη Σύνοδο, στις 17 και 18 Μαρτίου. Η Τουρκία εμφανίζεται έτσι ως η μόνη κερδισμένη της υπόθεσης, καθώς τα ανταλλάγματα που προβάλλει για να εκπληρώσει τις (αυτονόητες) υποχρεώσεις της στο προσφυγικό γίνονται αναγκαστικά αποδεκτά από τους Ευρωπαίους.
Ακόμα και αν υπάρξουν αποφάσεις, πάντως, στη νέα Σύνοδο Κορυφής, παραμένει αμφίβολο εάν η Τουρκία θα τηρήσει τις συμφωνίες και θα συμβάλει στην αντιμετώπιση του προσφυγικού ή απλώς θα περιοριστεί σε ευχολόγια για τη λήξη των εχθροπραξιών στη Συρία. Έως τότε, σε ελληνικό έδαφος, οφείλουμε να προσαρμοστούμε με την γκρίζα πραγματικότητα, για τη διαχείριση της οποίας δυστυχώς δεν αρκεί η δυνατή μας αλληλεγγύη. Όπως δεν έχει νόημα να κλαίει κάποιος πάνω από την καρδάρα με το χυμένο γάλα για τις καθυστερήσεις και τις αστοχίες στο σχεδιασμό, αλλά χρειάζεται δουλειά και συντονισμός, έστω και εκ των υστέρων…
