Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος.
«Είδα προ καιρού να ασχολείσαι στη στήλη σου με το σήριαλ “Η Γη Της Ελιάς” και να σατιρίζεις τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το σενάριο, τις πρώτες δουλειές των νέων ανθρώπων. Μου φάνηκε απίστευτο και θυμήθηκα πόσα πράγματα βλέπαμε στο σινεμά τις δεκαετίες ’60 και ’70 και όμως περνούσαν απαρατήρητα ή τα βλέπαμε και τα καταπίναμε αμάσητα» Με αυτά τα λόγια άνοιξε τη συζήτηση ο φίλος μου ο Δημήτρης, μόλις καθίσαμε στη βεράντα του σπιτιού του τις προάλλες για ένα καφέ.
Τον ρώτησα να μου πει τι είχε κατά νου και αναφέρθηκε στον κλασικό ελεύθερο χώρο στάθμευσης ακριβώς μπροστά στον τόπο προορισμού του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα του φιλμ. «Όπου πήγαινε με το αυτοκίνητό της η γόησσα της ταινίας, θα έβρισκε κενή θέση ακριβώς εκεί που ήθελε. Στο κομμωτήριο; Στη λαϊκή; Στο ζαχαροπλαστείο; Λες και της την είχαν φυλαγμένη».
«Δημήτρη μου, ο ελεύθερος αυτός χώρος είναι μια “κινηματογραφική συνθήκη” που την έχουμε αποδεχθεί εδώ και χρόνια. Φαντάζεσαι, να μην έβρισκε θέση για πάρκινγκ και να την ακολουθούσαμε με την κάμερα μέχρι να βρει μια κάνοντας το γύρο του οικοδομικού τετραγώνου; Αλλά, γιατί πιάσαμε αυτή τη κουβέντα μόλις καθίσαμε;»
«Διότι φίλε μου, με αυτά που έγραψες, μας έβαλες σε περιέργεια να δούμε το σήριαλ και διαπιστώσαμε ότι είχες δίκιο. Θα σου πω δε και κάτι άλλο που ίσως δεν έχεις προσέξει. Σε όποιο σπίτι και αν συναντηθούν οι χαρακτήρες του σήριαλ, το πρώτο πράγμα που θα κάνουν, πριν αρχίσουν οποιαδήποτε κουβέντα, είναι να ανοίγουν ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και να το πίνουν σε ψηλά κολονάτα ποτήρια. Το τι κρασιά έχουν δει τα μάτια μας, δεν λέγεται. Μάλλον το έχεις προσέξει και δεν σου το λέω για καινούργιο».
«Το έχω προσέξει. Όλοι πίνουν με το παραμικρό, χωρίς να μετρήσω τα τσίπουρα στον καφενέ του κουτσομπόλη. Και μη σου θυμίσω το βιβλίο του Κώστα Τσαρουχά “Αλκοόλ: ένα σκληρό ναρκωτικό”, που με ενδελεχή έρευνα και αδιάσειστα στοιχεία το συγκρίνει με τα σκληρά ναρκωτικά, αν γίνει συνήθεια. Αλλά και εσύ θα έχεις προσέξει στο ίδιο σήριαλ, ότι δεν καπνίζουν όπως στις ελληνικές ταινίες των δεκαετιών ’60 και ’70, που προβάλλουν και ξαναπροβάλλουν όλα τα κανάλια. Αν θυμάσαι, η πρώτη κίνηση σε τραπεζαρίες, καθιστικά και καφετέριες, ήταν να βγάλουν από την τσέπη και να ακουμπήσουν στο τραπέζι ένα πακέτο τσιγάρων και αναπτήρα.
«Τι θέλεις να μου πεις; Ότι υπάρχει κάποια σκοπιμότητα;»
«Σώπα, βρε. Απλά δεν ξέρουν τι να κάνουν τα χέρια τους».
