Τα χρόνια της κρίσης, που πλέον κοντεύει να κλείσει δύο δεκαετίες στην πλάτη μας, έχουμε διαχειριστεί πολλές δύσκολες καταστάσεις. Ανεργία, ακρίβεια, απολύσεις, οικονομική εξαθλίωση. Έπειτα ήρθε η πανδημία και ο εγκλεισμός. Η καθημερινότητα που βαραίνει συνεχώς. Η γενιά μου είδε τα πιο δημιουργικά της χρόνια να φεύγουν μέσα σε συνθήκες ασφυξίας. Οι περισσότεροι από εμάς δεν καταφέραμε να πετύχουμε ούτε τα μισά από όσα ονειρευόμασταν. Κι εδώ που φτάσαμε, δηλαδή, πάλι καλά να λέμε.
Και όμως… Μπορεί καμιά φορά να γκρινιάζω, αλλά μέσα μου νιώθω ότι είμαι πολύ τυχερός και ευλογημένος. Ξέρετε γιατί; Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο είναι περασμένα μεσάνυχτα και στο διπλανό δωμάτιο κοιμάται γαλήνια ένας μικρός, για χάρη του οποίου ξανανιώνω και αποκτώ υπερδυνάμεις πιο πολλές κι από όλη την Justice League μαζί. Έμεινε στο πλευρό μου απλώς και μόνο να μου κάνει παρέα μέχρι να τελειώσω τη δουλειά και εκεί τον πήρε ο ύπνος. Του αρέσει να το κάνει αυτό, γιατί ξέρει ότι θα τον σηκώσω στα χέρια μου και αγκαλιά θα τον πάω να τον ξαπλώσω στο κρεβάτι του. Κι εγώ νιώθω μια απίστευτη αγαλλίαση που ακόμα μπορώ και τον σηκώνω. Μεγαλώνει πολύ γρήγορα, όπως όλα τα παιδιά και σύντομα οι δυνάμεις μου δεν θα φτάνουν.
Κάτι τέτοιες, λοιπόν, στιγμές, κοιτώ ψηλά και λέω όλα τα «ευχαριστώ» που μου αναλογούν για την τύχη μου αυτή, να έχω την πολυτέλεια να μπορώ να παίρνω το παιδί μου αγκαλιά και κάθε βράδυ να το νανουρίζω, όπως εκείνο επιθυμεί.
Γιατί, όπως μας διδάσκουν οι μέρες ετούτες, οι περίεργες και σκοτεινές, κάποιοι γονείς δεν έχουν πια αυτή την πολυτέλεια. Και όσο το σκέφτομαι, τρελαίνομαι και ο ύπνος πάει περίπατο. Πώς να κοιμηθείς όταν σκέφτεσαι ότι τούτη την ώρα που εσύ ησυχάζεις, κάποιοι άνθρωποι θρηνούν. Ναι, ξέρετε για ποιους μιλώ. Κάποιοι άνθρωποι τριγυρνούν σε άδεια σπίτια και κοιτούν μέσα σε άδεια δωμάτια, τα άδεια κρεβάτια μιας άδειας πια ζωής, για την οποία δεν ευθύνονται και δεν την αξίζουν.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, γιατί αυτός ο ξεσηκωμός για Δικαιοσύνη και για δικαίωση μας αγγίζει όλους και δεν έχει καμία απολύτως πολιτική, κομματική ή οικονομική αφετηρία; Ο πόνος αυτών των ανθρώπων πρέπει να γίνει και δικός μας. Όχι γιατί το λέει η κοινωνία ή γιατί θέλουμε να ρίξουμε την Κυβέρνηση. Αυτοί ας κάτσουν να κυβερνούν όσα χρόνια θέλουν. Άνθρωποι μπορούν να γίνουν; Αυτό είναι το θέμα.
Δεν έχει σημασία αν είσαι γονιός για να καταλάβεις τον πόνο τους και να τους συμπαρασταθείς. Όμως, αν είσαι γονιός, είναι αδύνατον να μην νιώθεις σουβλιές μέσα σου.
Το μόνο, λοιπόν, που έχεις να κάνεις είναι να σωπάσεις. Να καταλάβεις, να ταρακουνηθείς. Και να αγωνιστείς. Να παλέψεις. Το χρωστάς. Το χρωστάς σε εκείνους που έμειναν να καρτερούν το τηλεφώνημα των παιδιών τους ότι έφτασαν σώα και ασφαλή και τελικά πήραν άδεια φέρετρα. Το χρωστάς στα παιδιά που τους έκλεψαν τα όνειρα να αλλάξουν τον κόσμο, έστω μέσα από δύσκολες καταστάσεις. Το χρωστάς στον μικρό που κοιμάται γαλήνια στο διπλανό δωμάτιο.
Ειλικρινά, δυσκολεύομαι πολύ. Τις νύχτες ειδικά, που όλοι ηρεμούν, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο. Ας υποσχεθούμε, λοιπόν, στους εαυτούς μας ότι, όσο και να χρειαστεί, δεν θα φύγουμε από το πλευρό αυτών των γονιών.
Και κάτι ακόμα. Ποτέ, μα ποτέ, να μην σταματήσουμε να μοιράζουμε αγκαλιές και φιλιά στα παιδιά μας, ακόμα κι αν τα σκουπίζουν με το εσωτερικό της παλάμης τους. Εμείς ξέρουμε γιατί και αυτά κάποτε θα καταλάβουν.
Κάποιοι, όμως, δεν θα έχουν ποτέ ξανά αυτή την ευκαιρία. Ας μην τους αφήσουμε μόνους.
