Έχουν περάσει ήδη δύο χρόνια από το βράδυ της 1ης Φεβρουαρίου του 2022, όταν ο πατέρας και η μάνα του Άλκη Καμπανού βίωναν την χειρότερη μέρα της ζωής τους.
Ο πατέρας του 19χρόνου με περίσσευμα τότε ψυχής είχε μιλήσει για θυσία του παιδιού του, έχοντας την ελπίδα ότι ο χαμός του θα ήταν ένα φωτεινό γεγονός, ώστε να σταματήσει η τυφλή βία, ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε το ποδόσφαιρο, ώστε
να μην χαθούν άλλα παιδιά.
H δολοφονία του Άλκη μας ταρακούνησε όλους και μας έκανε να σκεφτούμε τις επιπτώσεις που έχει ο φανατισμός και η βία στα γήπεδα.
Μπορεί οι αιτίες που οδηγούν τους δράστες σε τέτοιες πράξεις να είναι αρκετά θολές, ωστόσο δεν πρέπει να υπάρχει καμία ανοχή και οφείλουμε στο χώρο του αθλητισμού μια εκ νέου προσέγγιση.
Θυμάμαι τότε ένα ποτάμι οργής να έχει πλημυρίσει την κοινωνία ενάντια στους τραμπούκους δολοφόνους κάθε χρώματος και οπαδικής προτίμησης, ενώ τα λόγια του Άλκη στους δολοφόνους του…«μην με χτυπάτε άλλο», έγινε σύνθημα.
Τι έχει γίνει όμως μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια;
Σημαντικό βήμα η θεσμοθέτηση της «Πανελλήνιας Ημέρας Φιλάθλου» πέρυσι (1/2/24) στη μνήμη του Άλκη αλλά και των θυμάτων των χούλιγκανς γενικά.
Φθάνει όμως αυτό για να μειωθεί το φαινόμενο;
Σίγουρα και ο έλεγχος εισόδου στα γήπεδα, έχει μειώσει τα φαινόμενα παράλληλα βέβαια με τις αυστηρές ποινές.
Η βία όμως έχει μεταφερθεί έξω από τα γήπεδα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την δολοφονία του άτυχου αστυνομικού ενώ με θλίψη παρατηρούμαι σε παιχνίδια μικρότερων κατηγοριών καταστάσεις και γεγονότα που προκαλούν θλίψη.
Είναι πραγματικά λυπηρό νέοι άνθρωποι να μην μπορούν να καταλάβουν ότι οι ομάδες που υποστηρίζουν είναι για να περνάνε όμορφα, να κάνουν την πλάκα τους και να περνάνε όμορφα.
Να την υποστηρίζουν, να την χειροκροτούν να φωνάζουν γι΄αυτήν αλλά μέχρι εκεί, η βία δεν έχει θέση.
Το πεδίο του αθλητισμού, είναι χώρος χαράς, φιλίας και γιορτής και όχι πεδίο σύγκρουσης και διαμάχης με τραγικές πολλές φορές διαστάσεις.
Στόχος πρέπει να είναι, να μειωθεί ο υπέρμετρος φανατισμός, που σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας οδηγεί σε αυτά τα φαινόμενα.
Πρέπει όλοι να σκύψουμε πάνω από το πρόβλημα, αφού η νεανική παραβατικότητα παρουσιάζει έξαρση, ενώ απλά στα γήπεδα βρίσκει πεδίο να εκτονώνεται με δυσάρεστα δυστυχώς πολλές φορές αποτελέσματα.
Όπως εκείνο το βράδυ του Φλεβάρη που οι δολοφόνοι έφυγαν μέσα στη νύχτα, κουκουλωμένοι από την «περηφάνια» της νίκης, απέναντι σε νεαρούς, άοπλους και ανυποψίαστους…
