Ο Μαροκινός λογοτεχνικός ήρωας του συγγραφέα Κώστα Αρκουδέα, από το μυθιστόρημα «Ποτέ τον ίδιο δρόμο», Ιμπν Μπατούτα, ένας ταξιδευτής που αναζητούσε τον δικό του παράδεισο στην Ανατολή, αναγκάστηκε να διανύσει μια τεράστια απόσταση επειδή είχε σαν αρχή να μην κάνει τον ίδιο δρόμο δεύτερη φορά.
Όταν διάβασα το βιβλίο σε πολύ νεαρή ηλικία, ομολογώ ότι αυτή η φιλοσοφία με μάγεψε και για πολλά χρόνια σε έναν αρκετά σημαντικό βαθμό, υιοθέτησα ως στάση ζωής. Σε κάποια φάση, ωστόσο, μελετώντας το βιβλίο και συνομιλώντας με τον ίδιο το συγγραφέα, έθεσα το δίλημμα στον εαυτό μου «Τελικά, είναι σημαντικό το “Ποτέ τον ίδιο δρόμο” ή το “Πάντα να επιστρέφεις”;». Φιλοσοφικά ζητήματα μιας νιότης που βρίσκεται πια σε ένα μακρινό παρελθόν, που όμως άφησε τα δικά της σημάδια στο πέρασμα των χρόνων. Η εμπειρία και η ωριμότητα έδειξε ότι το «Ποτέ τον ίδιο δρόμο» είναι μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα επιλογή, που ωστόσο κρύβει τον κίνδυνο να μην καταφέρεις να φτάσεις σε κάποιον προορισμό. Και αν το ταξίδι είναι πάντα αυτό που μετράει, όλοι μας κατά βάθος έχουμε ανάγκη να φιλήσουμε κι εκείνα τα άγια χώματα της όποιας Ιθάκης έχουμε θέσει στον εαυτό μας. Από την άλλη, ο οποιοσδήποτε από εμάς έχει το δικαίωμα πάντα να επιστρέφει. Να επιστρέφει σε τόπους που αγάπησε και τον αγαπούν, άνθισε και δημιούργησε και που σε ένα βαθμό διαμόρφωσαν αυτό που έχει γίνει τη δεδομένη στιγμή που το κάνει. Να επιστρέφει σοφότερος, πλήρης εμπειριών, με διορθωμένα λάθη και ξορκισμένα απωθημένα. Και, αν χρειαστεί να επιστρέψει ακολουθώντας άλλο δρόμο από αυτόν που ακολούθησε κατά το φευγιό του, ίσως να είναι κι αυτό μια εμπειρία ζωής που πρέπει να ζήσει.
Κάπως έτσι, τα δικά μου βήματα, με οδήγησαν ξανά στην οικογένεια της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ. Μιας δημοσιογραφικής οικογένειας που με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή που ανταμώσαμε, μου έδωσε το πεδίο να αναπτυχθώ και που αποδέχθηκε την επιθυμία μου να ανοίξω τα φτερά μου για άλλες περιπέτειες. Έναν εργασιακό χώρο που δεν υπήρξε ποτέ «δουλειά» κατά την έννοια που έχουμε όλοι στο μυαλό μας, γιατί όσα χρόνια και να ζήσω πάντα θα πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά και όχι τα ντουβάρια. Στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ ο άνθρωπος είναι εκείνος που έχει προτεραιότητα.
Με βαλίτσα γεμάτη εμπειρίες και γνώσεις, ενεργητικότητα και όραμα, άνοιξα το πρώτο κενό έγγραφο και, με τη δική σου συμμετοχή, αγαπητέ αναγνώστη, ξετυλίγω εκ νέου τις σκέψεις μου.
Αυτή η εβδομαδιαία στήλη θα γίνει ξανά το πεδίο επικοινωνίας μας. Εδώ θα γράφουμε και θα αναλύουμε όλα όσα γίνονται στους Δήμους μας, θα επισημαίνουμε τις αστοχίες και θα αναδεικνύουμε όλα τα όμορφα πράγματα που συμβαίνουν. Θα ασκούμε γόνιμη κριτική σε κάθε δημοτική αρχή, θα καταθέτουμε προτάσεις και συμβουλές και θα αποτελούμε ένα πεδίο σκέψεων που μόνο στόχο θα έχουν να κάνουμε τις πόλεις μας καλύτερες.
Στο πλαίσιο αυτό, οφείλω να επισημάνω πως η πρόσφατη απόφαση του Δήμου Φιλοθέης – Ψυχικού να κρατήσει ανοικτά τα προαύλια των σχολείων για όλο τον Ιούλιο, είναι ένα βήμα προς μια σωστή κατεύθυνση. Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη το παιχνίδι σε έναν ασφαλή χώρο, υπό την εποπτεία των γονιών τους και οι Δήμοι έχουν χρέος να τους δίνουν τη δυνατότητα να το απολαύσουν. Καλό νέο για όλους. Το καλοκαίρι ακόμα είναι μακρύ. Ας το απολαύσουν όπως το αξίζουν!
