Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Δεν θα σταθώ στα απόνερα του ταραχώδους ανασχηματισμού που έκανε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης· έχουν ήδη ειπωθεί και γραφτεί πολλά. Θα σταθώ στο μείζον θέμα «Πολιτική Προστασία».
Η (ατυχέστατη τελικά) πρόθεση της κυβέρνησης να δώσει χαρτοφυλάκιο στον ναύαρχο Ευάγγελο Αποστολάκη, ολοκλήρωσε μια πορεία δύο χρόνων, η αρχή της οποίας βρήκε την Πολιτική Προστασία σε επίπεδο Γενικής Γραμματείας, στη συνέχεια σε επίπεδο Υφυπουργείου, με κατάληξη την αυθύπαρκτη υπουργική οντότητά της. Είναι εμφανέστατο πλέον, ότι σε αυτόν τον τομέα αποδίδει ιδιαίτερα βαρύνουσα σημασία… Ωστόσο, υπάρχουν σημειολογικά, αλλά και πραγματικά γεγονότα που δεν πρέπει να μας αφήνουν απροβλημάτιστους.
Το «φαραωνικού» τύπου σκηνικό που έχει στηθεί στην πρώην Helexpo στο Μαρούσι, συνδέθηκε πολύ νωρίς με τη σκληρή και πρωτοφανή σε καιρούς δημοκρατίας διαχείριση της πανδημίας. Η εικόνα του υφυπουργού Νίκου Χαρδαλιά πολλές φορές με μπλουζάκια με το σήμα της Πολιτικής Προστασίας, ασυρμάτους κ.λπ. που παρέπεμπαν σε πιο «στρατιωτικού» τύπου παρουσίες, συνόδευσε τις ασφυκτικές περιοριστικές οδηγίες, το 13033 στο οποίο δίναμε αναφορά για τις μετακινήσεις μας, την απαγόρευση κυκλοφορίας τη νύχτα, το κλείσιμο καταστημάτων, σχολείων, ακόμη και ολόκληρων κοινοτήτων, αλλά και κάτι πολύ χειρότερο: Την καταχρηστική και βίαιη συμπεριφορά συγκεκριμένων αστυνομικών τμημάτων σε δρόμους και πλατείες (υπό την πολιτική σκέπη του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη φυσικά), οι οποίες έφεραν τελικά την κοινωνική «έκρηξη» στην πλατεία της Νέας Σμύρνης.
Όσο καλές προθέσεις και εργατικότητα να διέθετε, η παρουσία Χαρδαλιά ως υφυπουργού στη διαχείριση των κρίσεων και η «πολεμική» γλώσσα που χρησιμοποιούσε («μάχη», «πόλεμος», «απώλειες», μέχρι και «επιστροφή στις… πολεμίστρες» μετά την πρόσφατη περιπέτεια της υγείας του, για την οποία του ευχόμαστε περαστικά), παρέπεμπε συνειδητά ή υποσυνείδητα σε άλλου είδους σχήματα, ανησυχητικά για μια δημοκρατική κοινωνία. Ελάχιστα θύμιζε ότι πρόκειται για πολιτικό πρόσωπο που προΐσταται ενός πολιτικού φορέα. Και υπό αυτό το πρίσμα, φαντάζει ως απόλυτα φυσική η μετακίνησή του ως υφυπουργός στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Αυτή η σχεδόν «μιλιταριστική» πρακτική και ρητορική, επέφερε επιπλέον νευρικότητα σε μια ήδη δοκιμαζόμενη κοινωνία και ίσως ένα μέρος των αντιδράσεων σε εμβόλια και λοιπά μέτρα οφείλεται και εκεί.
Ωστόσο, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός δεν δείχνουν να προβληματίζονται. Πριν το «φιάσκο» με Αποστολάκη, η δικαιολόγηση της πρότασης στον ναύαρχο για τη θέση του νέου υπουργείου, ήταν «η επιχειρησιακή εμπειρία του». Κάτι που σημαίνει ότι η Πολιτική Προστασία σχεδόν «στρατιωτικού τύπου» εξακολουθεί να βρίσκεται εντός της ατζέντας και φιλοσοφίας της. Και σε συνδυασμό με την παρουσία, πλέον, στην κυβέρνηση υπουργών που στο βιογραφικό τους κουβαλούν έντονο «σκληρά δεξιό» πολιτικό παρελθόν, προκαλεί προβληματισμό για το μελλοντικό (και ήδη αφόρητα πιεσμένο) κοινωνικό μας γίγνεσθαι.
Η παρουσία του μετριοπαθούς Τάκη Θεοδωρικάκου ως υπουργού Προστασίας του Πολίτη θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αντίβαρο σε αυτή την ανησυχία. Η «αυτονόμηση» όμως της Πολιτικής Προστασίας, την ακυρώνει εν μέρει. Και πολύ θα θέλαμε να μάθουμε τι ακριβώς σχεδιάζει γι’ αυτό το υπουργείο η κυβέρνηση, όταν βρει τον αντικαταστάτη του ναυάρχου…
