Στη δεκαετία του ’80 και στις αρχές του ’90 ήταν ο περίφημος Πανιώνιος. Στην υπόλοιπη δεκαετία του ’90 την σκυτάλη πήρε το σκληροτράχηλο Περιστέρι. Στην πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας ήταν το θρυλικό Μαρούσι…
Για όποιον δεν κατάλαβε, μιλάμε για τις συνοικιακές ομάδες μπάσκετ που κατά καιρούς διέπρεψαν στην Α1 και διεκδίκησαν ή κατέκτησαν εγχώριους και, στην περίπτωση του Αμαρουσίου, ακόμη και ευρωπαϊκούς τίτλους. Ομάδες που αποτέλεσαν σημείο αναφοράς και εστία περηφάνιας για τις γειτονιές στις οποίες αγωνίζονταν.
Όμως, όλες αυτές οι κάποτε λαμπερές ομάδες, είχαν την ίδια τύχη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Τη, σταδιακή ή γρήγορη, παρακμή και τελικά τον υποβιβασμό τους σε χαμηλότερες κατηγορίες. Κοινός παρονομαστής; Ότι τα «πορτοφόλια» που τις στήριξαν, κάποια στιγμή είτε «στέγνωσαν» είτε αποσύρθηκαν, αφήνοντας ένα οικοδόμημα που αποδείχθηκε σαθρό πίσω από την ελκυστική «βιτρίνα» των ομάδων τους.
Αν η Ιστορία έχει κάποια χρησιμότητα, είναι επειδή (κανονικά) μας βοηθά να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος. Να διαβαίνουμε αλώβητοι κρίσιμα σταυροδρόμια, στα οποία κάποτε κάποιοι άλλοι «την έπαθαν». Σε ένα τέτοιο σταυροδρόμι βρίσκεται σήμερα μια άλλη συνοικιακή ομάδα του λεκανοπεδίου, για την ακρίβεια η μοναδική, μέχρι φέτος, συνοικιακή ομάδα: Η ΑΕΝ Κηφισιάς.
Τα οικονομικά προβλήματα είναι δεδομένα και οδηγούν τη διοίκηση στην εξέταση λύσεων είτε συγχώνευσης με άλλη ομάδα της περιοχής (Δούκας) είτε μετακόμισης σε άλλη πόλη (Χαλκίδα). Πρόσφατα ακούστηκε ακόμη και το σενάριο της συνεργασίας με Πανιώνιο, που διαψεύστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Η αγωνία για το μέλλον μιας ομάδας που έχει καταφέρει πολλά σημαντικά πράγματα την τελευταία τριετία είναι τόσο έντονη, ώστε οδήγησε ακόμη και τον δήμαρχο Κηφισιάς και ενεργό φίλαθλο Γιώργο Θωμάκο να απευθύνει έκκληση προς όλους να συμβάλουν ώστε να μη φύγει από την ιστορική της έδρα. Την ίδια έκκληση έκανε και η Ερασιτεχνική ΑΕΝΚ με ανακοίνωσή της.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, εκεί που οι φίλαθλοι της περιοχής ετοιμάζονταν για την πρώτη ευρωπαϊκή συμμετοχή της ομάδας στο Champions League της FIBA και το ζητούμενο ήταν το γήπεδο που θα χρησιμοποιεί, αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένας πραγματικός «αγώνας επιβίωσης».
Αν υπάρχει κάτι θετικό σε όλη αυτή την αναταραχή, είναι ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση, προκειμένου να βρεθεί σύντομα μια βιώσιμη λύση που θα εξασφαλίσει και την παραμονή της ΚΑΕ στα μεγάλα σαλόνια του ελληνικού μπάσκετ, αλλά και την παρουσία της στα ευρωπαϊκά γήπεδα, που θα μεγαλώσει το πρεστίζ και το βάρος της φανέλας της.
Η πόλη του «Μενάνδρου» βρίσκεται σε μια εξαιρετική συγκυρία για τον αθλητισμό της: Έχει δύο ομάδες που αγωνίζονται στο υψηλότερο επίπεδο στα δύο δημοφιλέστερα ομαδικά αθλήματα μετά το ποδόσφαιρο: Στο μπάσκετ και το βόλεϊ. Και είναι απορίας άξιο γιατί και οι δύο εκπληκτικές αυτές προσπάθειες που έχουν βάλει την πόλη για τα καλά στον αθλητικό χάρτη της χώρας, δεν έχουν τύχει του ανάλογου ενδιαφέροντος από τις τοπικές και υπερτοπικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην «Καλλικρατική» Κηφισιά, προκειμένου να τις στηρίξουν είτε οικονομικά είτε μέσω χορηγιών.
Ελπίζω η ιστορία που ανέφερα στην αρχή να είναι αρκετά διδακτική, ώστε, ακόμη και τελευταία στιγμή, όλοι να βάλουν το χέρι τους (στην τσέπη;), προκειμένου η Κηφισιά να συνεχίσει να παίζει και να βλέπει υψηλού επιπέδου μπάσκετ (και βόλεϊ) στην… Κηφισιά. Και να μην επαναληφθεί η ιστορία ως μια ακόμη συνοικιακή μπασκετική «τραγωδία»…
