Ακούγοντας τον δήμαρχο Αμαρουσίου Γιώργο Πατούλη στη συνέντευξη που μας παραχώρησε με επίκεντρο το υπόγειο πάρκινγκ στην πλατεία Ευτέρπης, ήταν πολύ εύκολο να αντιληφθώ την αποφασιστικότητά του να φέρει εις πέρας το μεγάλο «στοίχημα», πιστεύοντας ακράδαντα ότι θα ωφελήσει το κέντρο της πόλης και τον εμπορικό της κόσμο. Είδα, όμως, ότι το όραμά του δεν σταματά στο υπόγειο πάρκινγκ. Στο μυαλό και τα «χαρτιά» του υπάρχει μια πολύ μεγαλύτερη εικόνα. Ο κ. Πατούλης μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το «στοίχημά» του για την μελλοντική εικόνα του μαρουσιώτικου κέντρου. Και το θέμα είναι όχι μόνο αν «μπορεί» να το κερδίσει, αλλά, εδώ που τα λέμε, αν «προλαβαίνει» κιόλας, γιατί αυτό που επιχειρεί είναι πραγματική κοσμογονία. Η τρίτη θητεία του ως δήμαρχος ολοκληρώνεται σε 3 χρόνια από τώρα και φυσικά κανείς δεν γνωρίζει τις πολιτικές του προθέσεις όταν έρθει εκείνη η ώρα. Πόσο εφικτό είναι, μετά το υπόγειο πάρκινγκ (εφόσον ολοκληρωθεί εντός της διετίας που προβλέπεται), να αντικαταστήσει το κλειστό «Σπύρος Λούης» με ένα σύγχρονο γυμναστήριο και με υπόγειο πάρκινγκ; Πόσο εύκολο είναι να προχωρήσει στην ανάπλαση (και) της πλατείας Ηρώων; Θα κυλήσουν όλα ομαλά για την αναπαλαίωση και πολιτιστική αξιοποίηση των δύο διατηρητέων έναντι του «Σπύρος Λούης»;
Για μια συνέντευξη που θα απαντούσε σε πολλά ερωτήματα πήγαμε, απαντήσεις πήραμε μεν, αλλά τελικά μας δημιουργήθηκαν κι άλλα…
Υ.Γ. 1: Ο Νίκος Δούσης – Ρασσιάς ήταν ένας άνθρωπος ευχάριστος. Χαμογελαστός. Του άρεσε να ζει τη ζωή του. Αλλά και να προστρέχει εκεί όπου η ζωή των άλλων είχε «μαυρίσει». Η προσήλωσή του στα ιδανικά του ανθρωπισμού, στο θεμέλιο του όρκου του Ιπποκράτη που είχε δώσει, αλλά και στον σπουδαίο ρόλο που μπορεί να παίξει σε αυτόν τον τομέα το «κανάλι» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, είχε ως αποτέλεσμα ένα πολυσχιδή δημόσιο βίο, που το Μαρούσι θα θυμάται πάντα με συγκίνηση. Με ένα σωρό επικίνδυνα ταξίδια σε «διακεκαυμένες ζώνες» αυτού του πλανήτη, ήρθε, δυστυχώς πρόωρα, η στιγμή για το τελευταίο του. Καλό ταξίδι, λοιπόν, Νίκο.
Υ.Γ. 2: «Είμαστε στην εποχή της «κυβερνοποίησης» (αν υπάρχει τέτοια έκφραση) του σύγχρονου ανθρώπου. Το είδος μας έχει αρχίσει, πλέον, όχι απλά να υπερ-χρησιμοποιεί τα ηλεκτρονικά μέσα που έχει στα χέρια του (κινητά, κάμερες, Η/Υ, laptop, tablet κ.λπ.), αλλά κυριολεκτικά να ‘‘ζει’’ μέσα από αυτά».
Αυτά έγραφα πριν περίπου 1 μήνα στο editorial του φύλλου της 18ης Ιουνίου, με τίτλο «Η εποχή του κυβερνο-ανθρώπου». Πού να ήξερα ότι μόλις λίγες ημέρες αργότερα θα ζούσαμε το φαινόμενο του… κυνηγιού Pokemon στους δρόμους και τις πλατείες, με ανθρώπους να τα παρατάνε όλα και σαν ζόμπι να περπατούν κοιτώντας την κάμερα του κινητού τους…