Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Το σημερινό φύλλο αφιερώνει ένα μεγάλο κομμάτι της πολιτικής ύλης του στο σκηνικό της ντροπής του γηροκομείου της Αγίας Παρασκευής. Τα όσα συγκλονιστικά θα διαβάσετε για τις τρισάθλιες συνθήκες διαβίωσης των «καταδικασμένων» ηλικιωμένων δεν γράφτηκαν επειδή η ΑΜΑΡΥΣΙΑ θέλει να «πουλήσει» ανθρώπινο πόνο.
Άλλωστε, τα διαπιστευτήριά της τα δίνει εδώ και 5 δεκαετίες και σε αυτά ουδέποτε έχει αναγραφεί η λέξη «κιτρινισμός». Γράφτηκαν ως θλιβερή υπόμνηση: Μην ξεχνάμε τους γέροντες και τις γερόντισσές μας. Μην τους παρατάμε στο έλεος θεού κι ανθρώπων. Και γράφτηκαν και ως «ξυπνητήρι» ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια.
Διότι η περίπτωση της Αγίας Παρασκευής δεν είναι η πρώτη. Έχουν υπάρξει κι άλλες αντίστοιχες στο παρελθόν. Δυστυχώς, η μέριμνα για την 3η ηλικία μπορεί να έχει κάνει μεγάλα βήματα προόδου στην Πολιτεία μας, ωστόσο πάντα έρχονται στο φως «σκοτεινές γωνίες» που μας βυθίζουν στη θλίψη και την περισυλλογή. Έτσι πρέπει να τελειώνει τη ζωή του κάποιος που δεν έχει στον ήλιο μοίρα; Με τέτοιο απάνθρωπο, κτηνώδη τρόπο;
Το ρεπορτάζ μου λέει ότι όσοι συμμετείχαν στη «γέφυρα σωτηρίας» των 14 ηλικιωμένων από το «κολαστήριό» τους, άργησαν πολύ να συνέλθουν ψυχολογικά με όσα αντίκρισαν και βίωσαν. Το σημαντικό είναι ότι η Πολιτεία, εκφραστής της οποίας σε αυτή την περίπτωση ήταν η Περιφέρεια Αττικής, έδρασε όπως έπρεπε. Μεθοδικά, συντονισμένα, με σχέδιο, με αίσθημα ευθύνης και ανθρωπιάς. Να λέμε τα κακά της Μάνδρας, να λέμε και τα καλά της Αγίας Παρασκευής.
Η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου τόνισε ότι χρειάζεται επειγόντως αλλαγή του νομικού πλαισίου ειδικά για ιδιωτικές Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων για να αποφευχθούν τέτοιες κατάντιες. Φυσικά και θα συμφωνήσουμε και ελπίζουμε να το δούμε σύντομα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει και ένα ερώτημα: Εφόσον η Πρόνοια έστελνε ένα επίδομα για όσους «τροφίμους» δεν είχαν συγγενείς να τους πάνε ένα πιάτο φαγητό, γιατί δεν είχε και τον ελεγκτικό μηχανισμό ώστε να διαπιστώνει πού ακριβώς διατίθενται τα χρήματα του κράτους; Ελπίζουμε κι εκεί να υπάρξουν σοβαρές αλλαγές προς το καλύτερο.
Βγαίνουμε σε συλλαλητήρια για να υπερασπιστούμε την ιστορία των αρχαίων προγόνων μας. Ωραία, αλλά μήπως ως κοινωνία να αρχίζαμε από τους ζωντανούς; Ο αρχαίος πολιτισμός μας, που με τόσο πάθος διαδηλώνουμε για αυτόν, μάλλον θα μας κοιτούσε με σηκωμένο φρύδι και ειρωνικό χαμόγελο βλέποντας εικόνες σαν τη διπλανή…
