Μεγαλωμένος στα «σύνορα» με την Καλογρέζα, αν και δεν κατάγομαι από γενιά προσφύγων με έκανε από μικρό παιδί και λόγω της συναναστροφής μου με οικογένειες προσφύγων να έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία πάνω σε θέματα της προσφυγιάς και των αλησμόνητων πατρίδων.
Άλλωστε η Νέα Ιωνία ήταν ένας από τους τέσσερις πρώτους προσφυγικούς καταυλισμούς και προσφυγικούς συνοικισμούς που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα, άρα το άρωμα της προσφυγιάς ήταν πάντα ιδιαίτερα έντονο.
Η Μικρασιατική Καταστροφή αποτελεί για τους ανθρώπους αυτούς κομμάτι της τοπικής και μοιραία και της οικογενειακής τους ιστορίας.
Δεν είναι ένα αφηρημένο ιστορικό γεγονός του μακρινού παρελθόντος. Δεν αφορά μόνο τα ιστορικά γεγονότα που επηρέασαν καθοριστικά τον Ελληνισμό και τη διαμόρφωση της νέας Ελλάδας.
Είναι μέρος των αφηγήσεων των παππούδων, είναι οι μνήμες που αποτελούν ζωτικό κομμάτι του Μικρασιατικού πολιτισμού, όπως επαναπροσδιορίστηκε από τους πρόσφυγες και τους απογόνους τους, στην προσπάθειά τους να προσαρμοστούν στη νέα τους πατρίδα.
Στις προσφυγικές κοινότητες συγκεντρώθηκε ο δυναμισμός και οι αξίες του Μικρασιατικού Ελληνισμού, ο πλούτος των πολιτισμικών στοιχείων, οι παραδόσεις, οι τέχνες και η παιδεία, όλα όσα συνέβαλαν στη διαμόρφωση της νέας ελληνικής ταυτότητας.
Ζωτικό κομμάτι διατήρησης όλων αυτών ήταν και η δημιουργία των Κέντρων Μικρασιατικού Πολιτισμού, όπως το ΚΕΜΙΠΟ που εδρεύει στη Νέα Ιωνία, το οποίο μαζί με τα υπόλοιπα τρία στο Λεκανοπέδιο απειλούνται ουσιαστικά με εξαφάνιση μετά το νόμο κατάργησης των Νομικών Προσώπων των Δήμων.
Κέντρα με πλούσια δράση, όπως η διάσωση και διατήρηση του Πολιτισμού των Ελλήνων Μικράς Ασίας, η συλλογή αρχειακού υλικού, η δημιουργία μορφωτικής Βιβλιοθήκη με εκδόσεις των οποίων το περιεχόμενο είναι σχετικό γενικώς με την Μικρά Ασία και τόσα άλλα.
Μάλιστα είχα την τύχη συχνά πυκνά λόγω της ιδιότητας μου να περιδιαβαίνω στους χώρους των τριών Μουσείων, του Ιστορικού, του Λαογραφικού και Υφαντουργίας-Ταπητουργίας, όπου χιλιάδες μαθητές όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης και εκπαιδευτικοί έχουν ξεναγηθεί και «ταξιδέψει» στο χρόνο από ακούραστους εθελοντές προεξέχοντος του προέδρου του Κέντρου Λουκά Χριστοδούλου.
Μοιάζει με τραγική ειρωνεία λοιπόν 100 και πλέον χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή να βιώνουν έναν ακόμα «ξεριζωμό», γιατί είναι βέβαιο ότι αντικατάσταση των Διοικητικών τους Συμβουλίων, ανθρώπων που εθελοντικά προσφέρουν ανταποκρινόμενοι στις πολλαπλές ανάγκες τους, από μια επιτροπή χωρίς αποφασιστικό και διοικητικό χαρακτήρα, δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει αποτελεσματικά.
Έντονα λοιπόν τα ερωτηματικά, πώς δεν εξαιρέθηκαν του Νόμου και με ποια κριτήρια έγινε αυτό όταν μάλιστα βλέπουμε τη λίστα με τα «διασωθέντα» Νομικά Πρόσωπα.
Άραγε θα απαντηθούν ποτέ…
